پدرم روانه شد و مرا نيز با خود برد .
... سپس رفتيم تا نزد عبد الملك رسيديم . . . و او گفت : مسئله‏اى برايم پيش آمده كه عالمان ، پاسخ آن را نمى‏دانند . به من بگو كه هر گاه اين امّت ، پيشواى واجب الاطاعه خود را بكشند ، خداوند ، چه عبرتى را در آن روز ، به ايشان نشان مى‏دهد ؟
پدرم گفت : «هر گاه اين گونه شود ، سنگى را بلند نمى‏كنند ، مگر آن كه زيرش ، خون تازه خواهند ديد» .
عبد الملك، سر پدرم را بوسيد و گفت : راست گفتى . در روزى كه پدرت على بن ابى طالب كشته شد ، پدرم مروان ، فرمان داد سنگ بزرگى را كه بر درِ [خانه‏] او بود ، بردارند و ما در زير آن ، خون تازه‏اى را ديديم كه مى‏جوشيد . من نيز خود ، حوض آب بزرگى در باغم داشتم كه در دو سوى آن ، سنگ‏هاى سياه بود . دستور دادم كه برداشته شوند و به جايشان ، سنگ سفيد گذاشته شود . از قضا در همان روز ، حسين كشته شده بود . من ديدم كه از زير آن سنگ‏ها ، خون تازه مى‏جوشد . اينك ، آيا نزد ما مى‏مانى تا با هر آنچه بخواهى ، احترامت كنيم ، يا باز مى‏گردى؟
پدرم فرمود : «به نزد قبر جدّم (پيامبر خدا صلى اللَّه عليه و آله) باز مى‏گردم» .
عبد الملك نيز اجازه بازگشت داد .^۱

۵۲۳.كامل الزيارات - به نقل از ابو حمزه ثمالى ، از امام صادق عليه السلام ، در ضمن زيارت امام حسين عليه السلام - : اى سَرور من ! بر تو گريسته‏ام و - اى برگزيده خدا و فرزند برگزيده او - سزاوار است كه بر تويى بگريم كه آسمان‏ها و زمين‏ها و كوه‏ها و درياها ، بر تو گريسته‏اند . من چه عذرى دارم ، اگر بر تو نگِريم ، در حالى كه محبوب خدايم [محمّد صلى اللَّه عليه و آله‏] ، بر تو گريسته است و نيز امامان عليهم السلام و از سِدرَة المُنتهى (بالاترين جايگاهِ هستى)^۱ گرفته تا زمين ، همگان از سرِ بى‏تابى ، بر تو گريسته‏اند .^۲

۵۲۴.الكافى - به نقل از حسين بن ثُوَير ، از امام صادق عليه السلام - : هنگامى كه حسين عليه السلام در گذشت ، آسمان‏ها و زمين‏هاى هفتگانه و آنچه در آنها و ميان آنها بود ، بر او گريستند و نيز همه آفريدگان خدا در بهشت و دوزخ ، و هر آنچه ديده مى‏شود و نمى‏شود .^۳

۲ / ۹

خون تازه در زير سنگ‏ها

۵۲۵.الخرائج و الجرائح : از امام صادق عليه السلام روايت شده است كه : عبد الملك بن مروان - و به روايتى ، هشام بن عبد الملك - ، به فرماندارش در مدينه نوشت : محمّد بن على [باقر ]را به سوى من ، روانه كن .