و با شمشير ، به گلوى او مى‏زد و مى‏گفت : به خدا سوگند ، سرت را جدا مى‏كنم ، با آن كه مى‏دانم كه تو ، فرزند پيامبر خدايى و بهترين پدر و مادر را دارى !^۱

۴۵۶.تاريخ الطبرى - به نقل از حُمَيد بن مسلم - : مردى از قبيله كِنْده به نام مالك بن نُسَير از بنى بَدّا ، نزديك حسين عليه السلام آمد و با شمشير ، چنان بر سرِ وى زد كه كلاه او را پاره كرد و به سرش رسيد و آن را خون انداخت و كلاه ، پُر از خون شد .
حسين عليه السلام به او فرمود : «با آن [ دستت ] نخورى و ننوشى ، و خدا ، تو را با ستمكاران ، محشور كند !» .
حسين عليه السلام ، آن كلاه را انداخت و سپس ، كلاهى [ ديگر ] خواست و آن را به سر نهاد و عمامه بست ؛ ولى درمانده و ناتوان شده بود . آن مرد كِنْدى ، نزديك آمد و آن كلاه را - كه از خَز بود - ، برداشت . هنگامى كه پس از آن بر همسرش ، امّ عبد اللَّه ، دختر حُر و خواهر حسين بن حُرِّ بَدّى در آمد و كلاه را از خون شست ، همسرش به او گفت : آيا لباس فرزند دختر پيامبر خدا صلى اللَّه عليه و آله را به خانه‏ام مى‏آورى ؟ آن را از من ، دور كن !
يارانش هم گفته‏اند كه او ، همواره نادار و بدحال بود تا مُرد .^۲

۴۵۴.الفصول المهمّة : شمر بن ذى الجوشن - كه خدا ، لعنتش كند - ، ميان حسين عليه السلام و خانواده‏اش ، مانع شد و با گروهى از قهرمانان و دلاوران لشكر ، مانع از بازگشت او به سوى خانواده‏اش شد . حسين عليه السلام را در ميان گرفتند و سپس ، عدّه‏اى از آنان ، به سوى خانواده و كودكان حسين عليه السلام ، هجوم آوردند تا اموالشان را به تاراج ببرند . حسين عليه السلام بانگ زد : «واى بر شما ، اى پيروان شيطان ! نابخردانِ خود را از دست‏درازى به زنان و كودكان ، باز داريد كه آنان با شما نجنگيده‏اند» .
شمر - كه خدا ، لعنتش كند - ، بانگ زد : از آنان ، دست بكِشيد و تنها خودِ او را قصد كنيد .^۱

۹ / ۱۵

احوال امام عليه السلام در لحظه‏هاى پايانى زندگى‏

۴۵۵.الأمالى ، صدوق - به نقل از عبد اللَّه بن منصور ، از امام صادق ، از پدرش امام باقر ، از امام زين العابدين عليهم السلام - : سپس حسين عليه السلام با گونه چپش [ به زمين ] افتاد و دشمن خدا ، سِنان بن اَنَس اِيادى و شمر بن ذى الجوشن عامِرى - كه خدا ، لعنتشان كند - ، با مردانى از شاميان ، پيش آمدند تا بر بالاى سرِ حسين عليه السلام ايستادند .
آنان به يكديگر گفتند : منتظر چه هستيد ؟ او را راحت كنيد !
سِنان بن اَنَس اِيادى - كه خدا ، لعنتش كند - ، فرود آمد و محاسن امام عليه السلام را گرفت