۴۲۱.الكافى - به نقل از ابو حَمزه ثُمالى ، از امام باقر عليه السلام - : چون هنگام وفات [ پدرم ] على بن الحسين عليه السلام ، فرا رسيد ، مرا به سينه‏اش چسباند و سپس فرمود : «اى فرزند عزيزم ! تو را به آنچه پدرم هنگام فرا رسيدن وفاتش به من وصيّت كرد ، وصيّت مى‏كنم ، و نيز به آنچه پدرش به وى وصيّت كرده است» .
سپس فرمود : «اى پسر عزيزم ! بر حق ، شكيبايى كن ، هر چند تلخ باشد» .^۱

۹ / ۴

آخرين يارى‏خواهى امام عليه السلام براى اِتمام حجّت‏

۴۲۲.الملهوف : هنگامى كه حسين عليه السلام ، شهادت جوانان و محبوبانش را ديد ، تصميم گرفت كه خود به ميدان برود و ندا داد : «آيا مدافعى هست كه از حَرَم پيامبر خدا صلى اللَّه عليه و آله ، دفاع كند ؟ آيا يكتاپرستى هست كه در كار ما از خدا بترسد ؟ آيا دادرسى هست كه به خاطر خدا ، به دادِ ما برسد ؟ آيا يارى‏دهنده‏اى هست كه به خاطر خدا ، ما را يارى دهد ؟» .
پس صداى ناله زنان برخاست .^۲

۴۲۳.مثير الأحزان - به نقل از حُمَيد بن مسلم - : هنگامى كه حسين عليه السلام ديد كه از خاندان و يارانش ، جز اندكى باقى نمانده است ، برخاست و ندا داد : «آيا كسى مدافع حرم پيامبر خدا صلى اللَّه عليه و آله هست ؟ آيا يكتاپرستى هست ؟ آيا فريادرسى هست ؟ آيا ياورى هست ؟» .
مردم با صداى بلند ، گريه كردند .^۳

۹ / ۳

وصيّت‏هاى امام عليه السلام‏

۴۱۹.إثبات الوصيّة : حسين عليه السلام ، سپس على بن الحسين (زين العابدين) عليه السلام را - كه بيمار بود - ، فرا خواند و اسم اعظم و ميراث‏هاى پيامبران را به او وصيّت كرد و او را آگاه كرد كه علوم و نوشته‏ها و قرآن‏ها و سلاح را به اُمّ سَلَمه - كه خدا از وى خشنود باد - ، سپرده و به وى فرمان داده است كه همه آنها را به او (زين العابدين عليه السلام) بدهد .^۱

۴۲۰.الكافى - به نقل از ابو حَمزه ثُمالى ، از امام باقر عليه السلام - : چون هنگام وفات [ پدرم ] على بن الحسين عليه السلام فرا رسيد ، مرا به سينه‏اش چسباند و سپس فرمود : «اى فرزند عزيزم ! تو را به آنچه پدرم هنگام فرا رسيدن وفاتش به من وصيّت كرد ، وصيّت مى‏كنم ، و نيز به آنچه پدرش به وى وصيّت كرده است» .
سپس فرمود : «اى پسر عزيزم ! مبادا بر كسى ستم كنى كه در برابر تو ، هيچ ياورى جز خدا ندارد!» .^۲