۴۱۷.المناقب ، ابن شهرآشوب : آن گاه امام حسين عليه السلام فرمود : «لباسى برايم بياوريد كه كسى به آن رغبت نكند و زيرِ لباس‏هايم بپوشم تا برهنه‏ام نكنند ؛ چرا كه من كشته مى‏شوم و لباس و سلاحم را مى‏بَرند» .
براى امام عليه السلام ، شلواركى آوردند ؛ امّا نپذيرفت و فرمود : «اين، لباس اهل ذِمّه‏^۱ است» .
سپس ، لباسى بلندتر را كه از شلوار ، كوتاه‏تر و از شلوارك ، بلندتر بود ، آوردند و امام عليه السلام ، آن را پوشيد .^۲

۹ / ۲

خداحافظى امام عليه السلام با زنان‏

۴۱۸.المناقب ، ابن شهرآشوب : سپس حسين عليه السلام ، با زنان، وداع كرد . سكينه ، شيون مى‏كرد . امام عليه السلام ، او را به سينه‏اش چسباند و فرمود :


اى سَكينه ! بدان كه پس از من ، گريه‏ات طولانى‏خواهد بود ، هنگامى كه مرگ ، مرا در يابد .
با اشك حسرتت ، دلم را آتش مزن‏تا آن گاه كه روح در بدن دارم‏
و چون كشته شدم ، تو سزامند گريستنى‏اى بهترينِ زنان !^۳

فصل نهم : شهادت سيّد الشهدا

۹ / ۱

امام عليه السلام ، لباسى را مى‏طلبد كه كسى بدان ، رغبت نكند

۴۱۶.الملهوف : امام حسين عليه السلام فرمود : «برايم لباسى بياوريد كه كسى به آن، رغبت نكند تا زيرِ لباس‏هايم بپوشم و مرا برهنه نكنند ».
براى امام عليه السلام ، شلواركى آوردند . امام عليه السلام نپذيرفت و فرمود: «اين ، لباس خوارى است».
سپس ، خود امام عليه السلام لباس كهنه‏اى را برداشت و آن را پاره كرد و زير لباسش پوشيد ؛ امّا هنگامى كه شهيد شد، آن را نيز بردند و امام عليه السلام را برهنه ، رها كردند .
آن گاه امام عليه السلام ، شلوارهايى پنبه‏اى را - كه بافتِ يمن بود - ، خواست و آن را پاره كرد و پوشيد و از آن رو پاره كرد تا آن را نبرَند ؛ امّا هنگامى كه كشته شد ، بحر بن كعب - كه خداوند ، لعنتش كند - ، آن را هم بُرد و حسين عليه السلام را برهنه ، رها كرد .
دستان بحر ، پس از اين كار ، در تابستان ، مانند چوبِ خشك مى‏شد و در زمستان ، از آنها چرك و خون، تراوش مى‏كرد تا آن كه خداى متعال ، او را هلاك كرد .^۱