۸ / ۲

جعفر بن عقيل‏

جعفر ، فرزند عقيل بن ابى طالب كه كنيه مادرش را برخى «اُمّ ثَغَر» و برخى «اُمّ البنين» ، گزارش كرده‏اند . وى نيز مانند مُسلم ، داماد امام على عليه السلام بوده است . بر پايه آنچه مؤلّف لباب الأنساب گزارش كرده ، جعفر در هنگام شهادت ، ۲۳ ساله بوده است .^۱
نام او در زيارت‏هاى «ناحيه» و «رجبيّه» آمده است. در زيارت «ناحيه مقدّسه»، در باره وى مى‏خوانيم :
السَّلامُ عَلى‏ جَعفَرِ بنِ عَقيلٍ ، لَعَنَ اللَّهُ قاتِلَهُ ورامِيَهُ بِشرَ بنَ خَوطٍ الهَمدانِىَّ ^۲ .
سلام بر جعفر بن عقيل ! خدا ، قاتل او را و بِشْر بن بن خَوط هَمْدانى را - كه به او تير زد - ، لعنت كند !

۴۱۲.الفتوح : پس از عبد اللَّه بن مُسلم ، جعفر بن عقيل بن ابى طالب ، به ميدان آمد ... سپس حمله بُرد و جنگيد تا كشته شد . خداوند ، رحمتش كند !^۳

۸ / ۳

عبد الرحمان بن عقيل‏

عبد الرحمان بن عقيل نيز داماد امام على عليه السلام بوده و همسرش خديجه نام داشته است . طول قامت وى به گونه‏اى بود كه به گفته لباب الأنساب ، «نيزه خانواده عقيل» ، ناميده مى‏شد .^۴ وى هنگام شهادت ، ۳۵ ساله بوده است .

۴۱۰.تاريخ الطبرى - به نقل از حُمَيد بن مُسلم اَزْدى - : عمرو بن صَبيح صُدايى ، تيرى به سوى عبد اللَّه بن مسلم بن عقيل انداخت . او كفِ دستش را [ براى محفاظت ] بر پيشانى‏اش نهاد [ ؛ امّا تير ، دستش را به پيشانى‏اش دوخت ]و نتوانست آن را حركت دهد . سپس تيرى ديگر آمد و قلبش را شكافت .^۱

۴۱۱.تاريخ الطبرى - به نقل از ابو مِخنَف - : مختار ، همچنين عبد اللَّه شاكرى را به سوى مردى از قبيله جُنَّب ، به نام زيد بن رُقاد فرستاد كه گفته بود : من ، جوانى از آنها ( خاندان حسين عليه السلام ) را با تيرى زدم و كف دستش را - كه سپرِ پيشانى‏اش كرده بود - ، به پيشانى‏اش دوختم و نتوانست كفِ دستش را از پيشانى‏اش جدا كند .
ابو عبد الأعلى زُبَيدى ، براى من (ابو مِخنَف) ، چنين نقل كرد كه : آن جوان ، عبد اللَّه بن مُسلم بن عقيل بوده است و هنگامى كه كفِ دستش به پيشانى‏اش دوخته شده ، گفته است : خدايا ! آنان ، ما را فرو كاستند و خوار داشتند . خدايا ! آنان را بكُش ، همان گونه كه ما را كُشتند ، و خوارشان كن ، همان گونه كه ما را خوار داشتند .
سپس او (زيد بن رُقاد) ، تيرى ديگر به سوى آن جوان انداخت و او را كُشت . [ زيد بن رُقاد ، خود ]مى‏گفت : وقتى به او رسيدم ، جان داده بود . آن تيرم را كه در شِكمش نشسته و او را از پاى در آورده بود ، بيرون كشيدم و بعد ، تيرِ روى پيشانى‏اش را آن قدر حركت دادم تا توانستم آن را بيرون بكشم؛ امّا تيغه آن، در پيشانى‏اش مانْد و نتوانستم آن را بيرون بكشم .^۲