وقت نماز ظهر ، فرا رسيد . حسين عليه السلام به زُهَير بن قَين و سعيد بن عبد اللَّه حنفى ، فرمان داد تا با نيمى از ياران باقى‏مانده‏اش ، جلوى او بِايستند . سپس حسين عليه السلام با يارانش نماز خوف خواند... و زُهَير ، به سختى جنگيد تا به شهادت رسيد.^۱

۳ / ۱۶

سعيد بن عبد اللَّه حنفى‏

سعيد بن عبد اللَّه حنفى ، از ياران استوارگام امام حسين عليه السلام و از افراد نامدار حاضر در واقعه كربلاست .
پس از ورود مسلم عليه السلام به كوفه ، وى در خانه مختار ، حضور يافت و ضمن سخنرانى‏اى ، يارى كردن امام حسين عليه السلام و وفادارى خود را به نهضت حسينى ، اعلام كرد و مردم را به بيعت با مسلم و پيروى از او ، تشويق نمود .
وى ، هنگامى كه امام حسين عليه السلام در شب عاشورا ، به همراهانش اجازه داد كه از ايشان جدا شوند و از منطقه درگيرى خارج گردند ، با اين سخنان حماسى ، نسبت به ايشان ، اظهار ارادت و وفادارى كرد و گفت :
وَاللَّهِ ، لَو عَلِمتُ أنّي اُقتَلُ ، ثُمَّ اُحيا ، ثُمَّ اُحرَقُ حَيّاً ، ثُمَّ اُذَرُّ ، يُفعَلُ ذلِكَ بي سَبعينَ مَرَّةً ؛ ما فارَقتُكَ حَتّى‏ ألقى‏ حِمامي دونَكَ ^۲ .
اگر مى‏دانستم كه كشته مى‏شوم و بار ديگر زنده مى‏شوم و زنده زنده ، سوزانده و تكّه تكّه مى‏شوم و هفتاد بار با من ، چنين مى‏كنند ، باز از تو جدا نمى‏شدم تا در راه تو بميرم .

لا يُبعِدَنَّكَ اللَّهُ يا زُهَيرُ ، ولَعَنَ اللَّهُ قاتِلَكَ ، لَعنَ الَّذينَ مَسَخَهُم قِرَدَةً وخَنازيرَ !^۱خداوند ، تو را از [ رحمتش ] دور نكند - اى زُهَير - و كُشنده‏ات را لعنت نمايد ؛ همانند لعن كسانى كه آنها را به بوزينه و خوك ، تبديل كرد !

در «زيارت ناحيه مقدّسه» مى‏خوانيم :
السَّلامُ عَلى‏ زُهَيرِ بنِ القَينِ البَجَلِىِّ ، القائِلِ لِلحُسَينِ وقَد أذِنَ لَهُ فِى الاِنصِرافِ : لا وَاللَّهِ لا يَكونُ ذلِكَ أبَداً ، أترُكُ ابنَ رَسولِ اللَّهِ أسيراً فى يَدِ الأَعداءِ وأنجو! لا أرانِىَ اللَّهُ ذلِكَ اليَومَ ^۲ .
سلام بر زُهَير بن قَين بَجَلى كه وقتى حسين عليه السلام به او اجازه داد كه برود ، گفت : نه . به خدا سوگند ، چنين چيزى ، هرگز اتّفاق نمى‏افتد كه پسر پيامبر خدا صلى اللَّه عليه و آله را در دست دشمنان ، رها كنم و خودم را نجات دهم . خدا ، چنين روزى را نياورد !
نام او در «زيارت رجبيّه» نيز آمده است .
گفتنى است آنچه در كتاب مجالس المواعظ آمده كه زُهَير ، در كودكى با امام حسين عليه السلام بازى مى‏كرده است و خاكِ جاى پاى او را بوسيده و بدين جهت ، مورد ملاطفت پيامبر صلى اللَّه عليه و آله قرار گرفته است ،^۳ در منابع معتبر نيامده و بررسى زندگى زُهَير نيز قرينه عدم صحّت اين گزارش است . اين ماجرا ، در كتاب المنتخب طُرَيحى ، مفصّل‏تر آمده ؛ ولى نام كودك ، بيان نشده است‏^۴ و در افواه نيز ، معمولاً نام آن كودك ، حبيب بن مُظاهر گفته مى‏شود ؛ ولى به هر حال ، اصل ماجرا و نام كودك ، مدرك معتبرى ندارد .

۳۵۶.مُثير الأحزان : زُهَير بن قَين ، پيش آمد و پيش روىِ حسين عليه السلام جنگيد ، در حالى كه مى‏گفت :


من زُهَيرم ، پسر قَين‏آنان را با شمشير ، از حسين عليه السلام مى‏رانم .