قطعاً مى‏توانست با ادامه تير باران، در مدتى كوتاه ، جنگ را به سرانجام برسانَد و ديگر نياز به جنگ تن به تن يا حمله گروهى نبود .
بر اين اساس ، آنچه درباره شهداى حمله اوّل ، خصوصاً در المناقب ابن شهرآشوب آمده، ظاهراً قابل قبول نيست .

مفهوم دقيق كلام ابن اعثم، اين ماجرا را به گونه‏اى ديگر برداشت كرده و پس از گزارش حمله اوّل در ادامه آورده است :
فَلَمّا رَمَوهُم هذِهِ الرَّميَةَ قَلَّ أصحابُ الحُسَينِ عليه السلام ، فَبَقِىَ فى هؤُلاءِ القَومِ الَّذينَ يُذكَرونَ فِى المُبارَزَةِ ، وقَد قُتِلَ مِنهُم ما يُنيفُ عَلى‏ خَمسينَ رَجُلاً ^۱ .
هنگامى كه اين گونه تيراندازى كردند، ياران حسين عليه السلام كاهش يافتند و از ايشان، كسانى ماندند كه در جنگ تن به تن ، ياد مى‏شوند . [ در اين تيراندازى ]بيش از پنجاه تن از آنان ، كشته شدند .

و در ادامه اين نوع گزارش‏ها ، همان‏طور كه اشاره شد ، ابن شهر آشوب نيز نام ۲۸ تن را به عنوان شهداى حمله اوّل، مطرح كرده است ، كه ظاهراً صحيح نيست؛ زيرا:
اولاً ، در منابع كهن ، سخنى از شهداى حمله اوّل، بدين گونه ديده نمى‏شود و سخن ابن اعثم، هيچ دلالتى بر اين معنا ندارد؛ بلكه همان طور كه اشاره شد، برخلاف آن، دلالت دارد .
ثانياً ، منابع قابل استناد، مانند الإرشاد مفيد و تاريخ الطبرى ، تنها تيراندازى گروهىِ دشمن رابه عنوان «حمله اول » گزارش كرده‏اند و اشاره به شهيدى در اين حمله ندارند؛ بلكه در ادامه گزارش خود، پيروزى‏هاى ياران امام عليه السلام در حمله تن به تن را گزارش كرده‏اند كه موجب مى‏شود سپاه دشمن، اين گونه مبارزه (تن به تن) را متوقف كند و به صورت جمعى بر سپاه امام عليه السلام حمله‏ور شوند .
ثالثاً ، نكته مهم، اين كه طبق برخى از همين گزارش‏ها، سپاهيان امام عليه السلام ۷۲ نفر بوده‏اند . بنا بر اين ، اگر پنجاه تن آنها در اثر تير باران حمله اوّلْ شهيد شده باشند ، افراد باقى‏مانده، آن اندازه نيستند كه قابل آرايش نظامى باشند ، و چگونه اين گروه اندك مى‏توانست تا عصر عاشورا مقاومت نمايد ؟ وانگهى، اگر سپاه دشمن مى‏توانست در اثر تيرباران، در يك لحظه و در يك حمله پنجاه تن از ياران امام عليه السلام را از بين ببرد ،