۲۹۸.مثير الأحزان : روز نهم محرّم، عمر بن سعد ، آنان (حسين عليه السلام و يارانش) را به جنگ ، فرا خواند . حسين عليه السلام ، عبّاس را فرستاد و از او خواست كه آن يك شب را مهلت دهد. عمر ، نظر شمر را خواست . او گفت: اگر من فرمانده بودم، به آنان مهلت نمى‏دادم .
عمرو بن حَجّاج بن سَلَمة بن عبدِ يَغوث زُبَيدى گفت: سبحان اللَّه! به خدا سوگند ، اگر او از ترك و ديلم هم بود و اين درخواست را از شما داشت، حقّ مخالفت كردن نداشتيد ! به ايشان ، مهلت دهيد .
آن شب، صداى حسين عليه السلام و يارانش به نماز و تلاوت قرآن ، بلند بود و مانند آواى زنبور عسل ، قطع نمى‏شد و گروهى از همراهان عمر بن سعد ، به آنان پيوستند .^۱

۱ / ۱۷

سخن گفتن امام عليه السلام با خانواده و يارانش و پيشنهاد بازگشت دادن به همگى آنها

۲۹۹.تاريخ الطبرى - به نقل از ابو مِخنَف ، از حارث بن حَصيره ، از عبد اللَّه بن شريك عامرى ، از امام زين العابدين عليه السلام - : حسين عليه السلام ، يارانش را پس از باز گشت عمر بن

۲۹۷.الملهوف : هنگامى كه حسين عليه السلام ، حرص‏ورزى دشمن را در شتاب براى نبرد و اندك بودن بهره‏مندى‏شان از اندرز و سخن را ديد ، به برادرش عبّاس عليه السلام فرمود : «اگر مى‏توانى ، آنان را امروز از [ نبرد با ] ما منصرف كنى ، بكن، تا امشب را براى پروردگارمان ، نماز بگزاريم كه او مى‏داند من ، نماز گزاردن براى او و تلاوت كتابش را دوست دارم».
عبّاس عليه السلام ، اين را از ايشان خواست و عمر بن سعد ، درنگ كرد. عمرو بن حَجّاج زَبيدى ، به او گفت: به خدا سوگند ، اگر آنان ترك و ديلم نيز بودند و اين را خواسته بودند، موافقت مى‏كرديم، حال كه خاندان محمّد صلى اللَّه عليه و آله هستند، چگونه نپذيريم ؟!
از اين رو ، لشكر عمر بن سعد ، موافقت كرد .
حسين عليه السلام ، نشسته ، خوابش بُرد . سپس بيدار شد و گفت : «اى خواهر ! اين ساعت، جدّم محمّد صلى اللَّه عليه و آله و پدرم على عليه السلام ، و مادرم فاطمه عليها السلام و برادرم حسن عليه السلام را در عالم رؤيا ديدم كه مى‏گفتند: "اى حسين ! تو به زودى ، (بر اساس برخى روايت‏ها : فردا) به سوى ما مى‏آيى" » .
زينب عليها السلام ، بر صورت خود زد و شيوَنى كشيد . حسين عليه السلام به او فرمود : «آرام‏تر! دشمن را شماتت‏كننده ما مكن».^۱