كسى را در پى او فرستاد كه بيرون بيايد. هانى بيرون آمد و از بودن مسلم در آن جا، ناراحت شد.
مسلم به وى گفت: نزد تو آمدهام تا مرا پناه دهى و ميزبانى كنى.
هانى گفت: خدا ، تو را رحمت كند ! مرا به بيش از ظرفيت و طاقتم تكليف مىكنى . اگر نبود كه بر درِ خانهام آمدهاى و به من اعتماد كردهاى، دوست مىداشتم و از تو درخواست مىكردم از اين جا بروى؛ ليكن حرمتْ داشتن تو نمىگذارد و سزاوار نيست كسى مانند من، كسى مانند تو را برگرداند. داخل شو.
هانى ، او را پناه داد و شيعيان در خانه هانى بن عروه با مسلم ، رفت و آمد داشتند.۱
۱۳۱.المناقب ، ابن شهرآشوب : مسلم از خانه سالم، شبانه به خانه هانى بن عروه مَذحِجى رفت و در امان او قرار گرفت. مردم با وى بيعت مىكردند ، تا اين كه ۲۵ هزار مرد ، بيعت كردند. مسلم ، تصميم به قيام گرفت ؛ ولى هانى گفت: شتاب مكن!۲
۱۳۲.تاريخ الطبرى - به نقل از عمّار دُهنى ، از امام باقر عليه السلام - : مسلم پس از آمدن عبيد اللَّه بن زياد ، از خانهاى كه در آن اقامت داشت ، به خانه هانى بن عروه مرادى منتقل شد.۳
1.سَمِعَ مُسلِمُ بنُ عَقيلٍ بِمَجيءِ عُبَيدِ اللَّهِ ومَقالَتِهِ الَّتي قالَها ، وما أخَذَ بِهِ العُرَفاءَ وَالنّاسَ ، فَخَرَجَ مِن دارِ المُختارِ - وقَد عُلِمَ بِهِ - حَتَّى انتَهى إلى دارِ هانِئِ بنِ عُروَةَ المُرادِيِّ ، فَدَخَلَ بابَهُ ، وأرسَلَ إلَيهِ أنِ اخرُج ، فَخَرَجَ إلَيهِ هانِئٌ ، فَكَرِهَ هانِئٌ مَكانَهُ حينَ رَآهُ .
فَقالَ لَهُ مُسلِمٌ : أتَيتُكَ لِتُجيرَني وتُضَيِّفَني ، فَقالَ : رَحِمَكَ اللَّهُ ، لَقَد كَلَّفتَني شَطَطاً ، ولَولا دُخولُكُ داري وثِقَتُكَ ، لَأَحبَبتُ ولَسَأَلتُكَ أن تَخرُجَ عَنّي ، غَيرَ أنَّهُ يَأخُذُني مِن ذلِكَ ذِمامٌ ، ولَيسَ مَردودٌ مِثلي عَلى مِثلِكَ عَن جَهلٍ ، اُدخُل .
فَآواهُ ، وأخَذَتِ الشّيعَةُ تَختَلِفُ إلَيهِ في دارِ هانِئِ بنِ عُروَةَ ۱۳۱ (تاريخ الطبرى : ج ۵ ص ۳۶۱، أنساب الأشراف: ج ۲ ص ۳۳۶) .
2.اِنتَقَلَ مُسلِمٌ مِن دارِ سالِمٍ إلى دارِ هانِي بنِ عُروَةَ المَذحِجِيِّ فِي اللَّيلِ ، ودَخَلَ في أمانِهِ ، وكانَ يُبايِعُهُ النّاسُ ، حَتّى بايَعَهُ خَمسَةٌ وعِشرونَ ألفَ رَجُلٍ ، فَعَزَمَ عَلَى الخُروجِ ، فَقالَ هاني : لا تَعجَل ! ۱۳۲ (المناقب ، ابن شهرآشوب : ج ۴ ص ۹۱ ، بحار الأنوار : ج ۴۴ ص ۳۴۳) .
3.تَحَوَّلَ مُسلِمٌ حينَ قَدِمَ عُبَيدُ اللَّهِ بنُ زِيادٍ مِنَ الدّارِ الَّتي كانَ فيها ، إلى مَنزِلِ هانِئِ بنِ عُروَةَ المُرادِيِّ ۱۳۳ (تاريخ الطبرى : ج ۵ ص ۳۴۸ ، تهذيب الكمال : ج ۶ ص ۴۲۴) .
