سال هفدهم هجرى ، نظام عُرَفا ، به گونهاى ديگر پىريزى شد ، بدين ترتيب كه افرادِ تحت سرپرستى هر عريف را به تعدادى قرار مىدادند كه عطا و حقوق آنها و همسران و فرزندانشان ، صد هزار درهم باشد . از اين رو ، تعداد افرادِ «عِرافت»هاى مختلف ، متفاوت بود ؛ زيرا نظامى كه عمر بن خطّاب براى پرداخت عطا به جنگجويان در نظر گرفته بود ، بر پايه مساوات قرار نداشت ؛ بلكه بر اساس فضايل و ويژگىهاى افراد (مانند : صحابى بودن ، شركت در جنگها به فرماندهى پيامبر خدا صلى اللَّه عليه و آله ، شركت در فتوحات و ...) متغيّر بود . بدين ترتيب ، «عرافت»هاى مختلف ، از بيست تا شصت جنگجو را در بر مىگرفت كه زن و فرزندان آنها نيز به اين رقم ، اضافه مىشدند .
وظيفه اوّليه عُرَفا در آن زمان ، اين بود كه عطا و حقوق افراد تحت مسئوليت خود را از امراى اَسباع ، تحويل مىگرفتند و به آنان مىرساندند . نيز در هنگام جنگ ، افراد خود را آماده مىكردند و احياناً اسامى افرادى را كه از شركت در جنگ ، سر باز زده بودند ، به اطّلاع فرماندار يا اُمراى اَسباع مىرساندند .
هنگامى كه لشكريان عرب ، شهرنشين شدند و در كوفه مستقر گرديدند ، عُرَفا ، اهمّيت بيشترى يافتند ؛ زيرا علاوه بر مسئوليتهاى سابق ، مسئوليت كامل برقرارى امنيت در محدوده زير نظارتشان ، به آنها واگذار گرديد . از اين رو ، آنان دفترهايى تهيّه كرده بودند كه در آنها ، اسامى جنگجويان و همسران و فرزندانشان و نيز مَوالى آنان ضبط شده بود و اسامى و سال تولّد تازه متولّدها در آنها ثبت مىشد ، چنان كه اسامى افرادى كه از دنيا مىرفتند ، محو مىگرديد و بدين ترتيب ، شناخت كاملى از افراد خود داشتند .
به نظر مىرسد چنان كه عرفا در آن زمان در مقابل فرماندار ، مسئول بودهاند ، نصب و عزل آنها نيز توسّط فرماندار ، صورت مىگرفته است .
در هنگام بروز تشنّج و اضطراب در شهر ، نقش و اهمّيت عرفا ، دوچندان مىشد ؛ زيرا آنها مسئول برقرارى نظم در ميان افراد شامل عرافت خود بودند و طبعاً اگر
