خدا صلى اللَّه عليه و آله ، حرمت او را پاس داشته و تو را حفظ كرده‏ايم . به خدا سوگند ، اگر مى‏دانستم كه كشته مى‏شوم و زنده مى‏شوم و آن گاه ، سوزانده مى‏شوم و خاكسترم را به باد مى‏دهند و اين را هفتاد مرتبه با من مى‏كنند ، باز از تو جدا نمى‏شدم تا مرگم را پيشِ روى تو ببينم . پس چگونه اين كار را نكنم ، در حالى كه فقط يك مرگ است و يك كشته شدن و پس از آن ، كرامت جاويدِ بى‏پايان ؟!
بى‏ترديد ، تو مرگت را ديدى و براى امامت از خود گذشتگى كردى و كرامت خدا را در سراى ماندن ، ديدى . خداوند ، ما را با شما ، جزو شهيدان ، محشور كند و همراهى با شما را در بالاترين درجه قرب به خدا ، روزى‏مان سازد !
سلام بر بِشر بن عمر حَضرَمى ! خداوند ، گفته‏ات به حسين عليه السلام را سپاس گزارد كه چون به تو اجازه بازگشت داد ، گفتى : درندگان ، مرا زنده زنده بخورند ، اگر از تو جدا شوم و از قافله‏ها حال تو را بپرسم و تو را با كمىِ ياورانت ، وا گذارم ! اين ، هرگز نمى‏شود .
سلام بر يزيد بن حُصَين هَمْدانىِ مِشرَقىِ قارى ؛ كشته و بر خاك افتاده به شمشير مَشرَفى !

نمى‏شوم ، و اگر سلاح نداشتم تا با آنان بجنگم ، به آنان سنگ پرتاب مى‏كنم و از تو جدا نمى‏شوم تا با تو بميرم .
تو ، نخستين كسى بودى كه جان خود را تقديم كرد و نخستين شهيدى بودى كه به ديدار خدا رسيد و پيمانه عمرش به پايان رسيد . سوگند به خداى كعبه ، رستگار شدى ! خداوند ، قرار گرفتن تو پيش روىِ امامت و از خود گذشتگى‏ات را براى او سپاس نهاد ، آن گاه كه حسين عليه السلام به سوى تو - كه بر زمين افتاده بودى - ، آمد و فرمود : «خدايت رحمت كند ، اى مسلم بن عوسجه !» و تلاوت كرد : « برخى از آنان ، پيمانه عمرشان را به سر رساندند و برخى ، به انتظار [ شهادت ]نشسته ، [ پيمان خود را ] هرگز تغيير ندادند »^۱ . خداوند ، همدستان در قتل تو : عبد اللَّه ضَبابى و عبد اللَّه بن خُشكاره بَجَلى را لعنت كند !
سلام بر سعد بن عبد اللَّه حَنَفى كه حسين عليه السلام به او اجازه بازگشت داد ؛ امّا او گفت : نه ! به خدا سوگند ، ما تو را رها نمى‏كنيم تا خداوند بداند كه ما در غياب پيامبر