خدايا ! به ما فرمان دادى و نافرمانى‏ات كرديم . ما را باز داشتى و دستْ نكشيديم . به يادمان آوردى و از ياد برديم . بينايمان نمودى و ناديده گرفتيم . برايمان مرز نهادى و آن را زير پا گذاشتيم ، و اين ، جزاى احسان تو به ما نبود و تو به آنچه آشكار و نهان كرده‏ايم ، داناترى ، و به آنچه مى‏آوريم و آورده‏ايم ، آگاه‏ترى . بر محمّد و خاندان محمّد ، درود فرست و ما را به آنچه در آن خطا و فراموش كرديم ، سرزنش مكن ، و حقوق خود را بر ما ببخش و احسانت را بر ما كامل كن و رحمتت را بر ما سرازير كن .
خدايا ! با اين امام راستين ، به تو توسّل مى‏جوييم و به حقّى كه براى او و براى جدّش ، فرستاده‏ات ، و براى پدر و مادرش على و فاطمه ، خاندان رحمت ، قرار داده‏اى ، فراوانىِ روزى‏اى كه قوام زندگى ما ، به آن است ، و سامانِ حال خانواده‏مان را از تو مى‏خواهيم كه تو بزرگوارى هستى كه از سرِ گستردگى ، مى‏بخشى و از سرِ قدرت ، باز مى‏دارى و ما از روزى ، آن چيزى را مى‏خواهيم كه سامان دهنده دنيايمان و رساننده به آخرتمان باشد .

كرده‏اند ، پشيمان مى‏شوند و از نصيبِ امروز خود ، كم نمى‏گذارند و به روزى فردايشان نمى‏انديشند .
خدايا ! توانگر ، كسى است كه به تو نياز برد و از ديگران ، بى‏نيازى جويد ، و فقير ، كسى است كه با خلق ، از تو بى‏نيازى جويد . پس بر محمّد و خاندان محمّد ، درود فرست ، و مرا با خود ، از خلق خود ، بى‏نياز گردان ، و مرا از كسانى قرار ده كه دست طلب ، جز به سوى تو نمى‏گشايند .
خدايا ! شور بخت ، آن نااميدى است كه پيش رويش ، توبه و پشت سرش ، رحمت است [ و آنها را نمى‏بيند ] ، و اگر من در عمل ضعيفم ، امّا در اميد به رحمتت ، نيرومندم ، پس ضعف عملم را به نيرومندىِ اميدم ، ببخش .
خدايا ! اگر تو مى‏دانى كه ميان بندگانت ، سنگ‏دل‏تر از من و گنهكارتر از من هست ، من نيز مى‏دانم كه مولايى بخشنده‏تر و گسترده‏رحمت‏تر و باگذشت‏تر از تو نيست . اى كه در رحمتت ، يگانه‏اى ! آن را كه در خطايش تنها نيست ، بيامرز !