زبان گشوده است و پيامبران ، به او بشارت داده‏اند و به اقرار به آنچه آورده ، فرا خوانده‏اند و به تصديق او ، ترغيب كرده‏اند ؛ و [ دليل اين همه ، ] سخن خداى متعال است كه : « او را كه نزد خود ، در تورات و انجيل ، مكتوب مى‏يابند . ايشان را امر به معروف و نهى از منكر مى‏كند و پاكى‏ها را بر ايشان ، حلال ، و خبيث‏ها را بر ايشان ، حرام مى‏نمايد و سنگينى و بندهايى را كه بر ايشان بود ، از آنان بر مى‏دارد »^۱ .
پس بر محمّد ، فرستاده‏ات به سوى اِنس و جن و سَرور پيامبران برگزيده ، و بر برادر و پسر عمويش - كه هيچ گاه و چشم بر هم زدنى ، به تو شرك نورزيدند - ، درود فرست ، و نيز بر فاطمه زهرا ، سَرور زنان جهانيان ، و بر دو سَرور جوانان بهشتى ، حسن و حسين ؛ درودى ماندگار و جاودان ، به عدد قطره‏هاى ريز باران و به وزن كوه‏ها و درّه‏ها تا هر زمان كه بر درختان ، برگ مى‏رويد و شب و روز مى‏آيند و مى‏روند ؛ و همچنين بر خاندان پاكش ، امامان ره‏يافته ، مدافعان دين :

سپس ، رو به قبله مى‏كنى و دو ركعت نماز مى‏گزارى كه در ركعت اوّل ، سوره انبيا و در ركعت دوم ، سوره حشر را مى‏خوانى و در قنوتش مى‏گويى :
خدايى جز خداى بردبارِ بزرگوار نيست . خدايى جز خداى والاى بزرگ نيست . خدايى جز خداوندِ مالك آسمان‏هاى هفتگانه و زمين‏هاى هفتگانه و آنچه در آنها و ميان آنهاست ، نيست ، بر خلاف دشمنانش و با انكار شريك گيرندگانش ، با اقرار به ربوبيّتش و خشوع در برابر عزّتش .
اوّل است ، بدون آن كه اوّلى باشد ، و آخِر است ، بدون اين كه آخِرى باشد . با قدرتش بر همه آشكار است و نهان‏تر از هر چيز است ، با دانش و لطافتش . خِردها بر ژرفاى بزرگى‏اش آگاه نمى‏شوند و وهم‏ها ، حقيقتِ چيستى‏اش را در نمى‏يابند و جان‏ها ، چگونگى معانى او را تصوّر نمى‏نمايند . بر درون‏ها ، آگاه است و به باطن‏ها ، شناسا . چشم‏هاى خيانتكار را مى‏شناسد و پنهانكارى‏هاى سينه‏ها را مى‏داند .
خدايا ! تو را بر تصديقم نسبت به فرستاده‏ات و ايمانم به او و آگاهى‏ام به منزلتش ، گواه مى‏گيرم . گواهى مى‏دهم كه او ، پيامبرى است كه حكمت ، به فضلش