از خوردن غذا و آب تا عصر و استفاده از غذاهاى ساده، پس از عصر است ، چنان كه در روايت عبد اللَّه بن سِنان آمده و جمعى از فقها به آن، فتوا داده‏اند .
امّا اين كه جدا از اين ادب ، روزه عاشورا چه حكمى دارد ، خارج از چارچوب اين كتاب است و بايد در مباحث فقهى مورد بررسى قرار گيرد .

سخنى در باره حكم روزه روز عاشورا

در باره حكم روزه روز عاشورا ، گزارش‏هاى مختلفى وجود دارد : شمارى از احاديث اهل بيت عليهم السلام بر استحباب روزه اين روز ، دلالت دارند و شمارى ديگر ، از آن، نهى كرده‏اند ؛ زيرا بنى اميّه براى ابراز شادى و تبرّك ، اين روز را روزه گرفته‏اند و از آن جا كه روزه گرفتن در اين روز ، تشبّه به آنهاست ، آن را مذموم دانسته‏اند.
گفتنى است كه در منابع اهل سنّت نيز احاديثى وجود دارند كه بر استحباب روزه اين روز ، دلالت دارند و فقهاى اهل سنّت، بر اساس آنها، به استحباب آن، فتوا داده‏اند ؛ امّا آراى فقهاى اماميّه در باره حكم روزه روز عاشورا ، با عنايت به احاديثى كه بِدانها اشاره شد ، بدين شرح است :
۱ . استحباب، مطلقاً (يعنى بدون هيچ قيد و شرطى) ؛
۲ . استحباب ، در صورتى كه روزه‏دار به قصد ابراز حزن بر مصيبت اهل بيت عليهم السلام، اين روز را روزه بگيرد ؛
۳ . كراهت ؛
۴ . حُرمت (حرام بودن) .

نكته قابل توجّه ، اين است كه دليلى وجود ندارد كه اثبات كند يكى از آداب عزادارى براى سيّد الشهدا عليه السلام در روز عاشورا ، روزه‏دارى است .
بنا بر اين ، تنها چيزى كه مى‏توان آن را به عنوان ادب عزادارى مطرح كرد ، امساك