1.قالَ شَبَثٌ لِبَعضِ مَن حَولَهُ مِن أصحابِهِ : ثَكِلَتكُم اُمَّهاتُكُم ، إنَّما تَقتُلونَ أنفُسَكُم بِأَيديكُم ، وتُذَلِّلونَ أنفُسَكُم لِغَيرِكُم ، تَفرَحونَ أن يُقتَلَ مِثلُ مُسلِمِ بنِ عَوسَجَةَ ! أما وَالَّذي أسلَمتُ لَهُ ، لَرُبَّ مَوقِفٍ لَهُ قَد رَأَيتُهُ فِي المُسلِمينَ كَريمٍ ! لَقَد رَأَيتُهُ يَومَ سَلَقِ آذَربيجانَ ، قَتَلَ سِتَّةً مِنَ المُشرِكينَ قَبلَ تَتامِّ خُيولِ المُسلِمينَ ، أفَيُقتَلُ مِنكُم مِثلُهُ وتَفرَحونَ ؟!۷۱۱ (تاريخ الطبرى : ج ۵ ص ۴۳۶ ، أنساب الأشراف: ج ۳ ص ۴۰۰) .

2.ابو عبد الملك مروان بن حكم بن ابى العاص قريشى اموى ، پسرعموى عثمان ، در مكّه يا طائف ، زاده شد . مروان ، هيچ گاه پيامبر خدا صلى اللَّه عليه و آله را نديد ؛ چرا كه پيامبر صلى اللَّه عليه و آله پدر او را به طائف ، تبعيد كرد و او هم با پدرش به طائف رفت . پيامبر خدا صلى اللَّه عليه و آله او را لعن كرد و در باره او فرمود : «وزغ بن وزغ» و با اشاره به پدرش فرمود : «واى بر امّت من ، از آنچه در صُلب اين مرد است» . عثمان ، پس از آن كه زمام خلافت را به دست گرفت ، او را با پدرش به مدينه باز گرداند و بسيار تكريمشان كرد مروان در جريان محاصره و قتل عثمان ، در دفاع از عثمان ، مجروح شد و سپس به مكّه گريخت و به اصحاب جَمَل پيوست . امام على عليه السلام از او گذشت ؛ ولى او به معاويه پيوست و در جنگ صفّين ، همراه معاويه بود . وى در سال ۴۲ ق ، حكمران مدينه شد . او همان كسى است كه مانع دفن امام حسن عليه السلام در كنار قبر جدّش پيامبر خدا صلى اللَّه عليه و آله شد . مروان ، پس از يزيد بن معاويه ، به مدّت نُه يا ده ماه ، حكومت كرد و در سال ۶۵ ق ، به هلاكت رسيد .

1.ابو عبد القدّوس شَبَث بن رِبعى تميمى يربوعى كوفى، از شخصيت‏هاى بسيار بى‏ثبات در تاريخ اسلام است . او اذان‏گوى سجّاح (مدّعى نبوّت) شد و سپس به اسلام باز گشت و از ياران امام على عليه السلام و از فرماندهان سپاه ايشان در جنگ صفّين بود. پس از ماجراى حكميت ، از خوارج و از فرماندهان سپاه آنان گرديد . بعد، از آنها هم جدا شد و در جنگ نهروان به سپاه امام عليه السلام پيوست. وى از نويسندگان نامه به امام حسين عليه السلام و درخواست كننده رفتن ايشان به كوفه بود ؛ ولى از مخالفان ايشان شد و با ايشان جنگيد . سپس در ركاب مختار از خونخواهان امام حسين عليه السلام شد و بعد، در قتل مختار، شركت كرد. وى در حدود سال ۷۰ يا ۸۰ ق ، در كوفه مرد .

2.ما زالوا يَرَونَ مِن شَبَثِ [ابنِ رِبعِيٍ‏] الكَراهَةَ لِقِتالِهِ أي قِتالِ الحُسَينِ عليه السلام ، قالَ : وقالَ أبو زُهَيرِ العَبسِيُّ : فَأَنَا سَمِعتُهُ في إمارَةِ مُصعَبٍ يَقولُ : لا يُعطِي اللَّهُ أهلَ هذَا المِصرِ خَيراً أبَداً ، ولا يُسَدِّدُهُم لِرُشدٍ ، ألا تَعجَبونَ أنّا قاتَلنا مَعَ عَلِيِّ بنِ أبي طالِبٍ عليه السلام ومَعَ ابنِهِ مِن بَعدِهِ آلَ أبي سُفيانَ خَمسَ سِنينَ ، ثُمَّ عَدَونا عَلَى ابنِهِ - وهُوَ خَيرُ أهلِ الأَرضِ - نُقاتِلُهُ مَعَ آلِ مُعاوِيَةَ ، وَابنِ سُمَيَّةَ الزّانِيَةِ ، ضَلالٌ يا لَكَ مِن ضَلالٍ ۷۱۰ (تاريخ الطبرى : ج ۵ ص ۴۳۶ ، الكامل فى التاريخ : ج ۲ ص ۵۶۶) .