پس هر كدام از آنها ، با سينه و صورت خود ، از تيرها و شمشيرها استقبال مى‏كرد تا در بهشت به جايگاهش برسد .

۴ . همانند شهيدانِ همراه پيامبران عليهم السلام‏

از امام باقر عليه السلام روايت شده كه امام حسين عليه السلام هنگامى كه ياران شهيد خود را كنار هم مى‏نهاد ، مى‏فرمود :
قَتلانا قَتلَى النَّبِييّنَ .^۱كشتگان ما ، [ مانند ] كشتگان [ همراه ] پيامبران اند .
اين سخن ، بدين معناست كه شهداى كربلا ، از فضائلى مانند فضيلت‏هاى كسانى كه در ركاب پيامبران الهى شهيد شده‏اند ، برخوردارند .

۵ . سَروران شهيدان‏

همان سان كه امام حسين عليه السلام ، «سيّد الشهدا (سَرور شهيدان) » لقب يافته است ، ياران او نيز سَروران شهيدان ، شمرده شده‏اند ، چنان كه در روايتى از پيامبر خدا صلى اللَّه عليه و آله ، - كه در آن به آينده امام حسين عليه السلام و ماجراى كربلا اشاره شده - آمده است :
تَنصُرُهُ عِصابَةٌ مِنَ المُسلِمينَ ، اُولئِكَ مِن سادَةِ شُهَداءِ اُمَّتي يَومَ القِيامَةِ ^۲ .
گروهى از مسلمانان ، او را يارى مى‏دهند . آنها در روز قيامت ، از بزرگانِ شهيدان امّتم هستند .

۶ . پيش از خشك شدن عَرَق اسب‏هايشان ، به بهشت مى‏روند

در الأمالى شيخ صدوق ، از كعب الأحبار نقل شده كه گفته است : در كتاب ما (يعنى

۳ . شهود حقايق غيبى‏

بر پايه شمارى از روايات ، ياران امام حسين عليه السلام ، جايگاه خود در بهشت را مى‏ديدند و بدين جهت ، با اشتياق كامل به استقبال شهادت مى‏رفتند .
محمّد بن عُماره مى‏گويد كه از امام صادق عليه السلام پرسيدم : ياران امام حسين عليه السلام ، چگونه از مرگ استقبال مى‏كردند ؟ فرمود :
إنَّهُم كُشِفَ لَهُمُ الغِطاءُ حَتّى‏ ، رَأَوا مَنازِلَهُم مِنَ الجَنَّةِ ... ^۱ .
پرده از برابرِ آنها كنار رفت تا اين كه جايگاهشان را در بهشت ، ديدند .
در روايت ديگرى از امام زين العابدين عليه السلام ، آمده است كه شب عاشورا ، پس از آن كه امام حسين عليه السلام اجازه داد تا يارانش او را تنها بگذارند و آنها نپذيرفتند ، امام عليه السلام تأكيد كرد كه :
إنَّكُم تُقتَلونَ غَداً كَذلِكَ ، لا يُفلِتُ مِنكُم رَجُلٌ .
شما ، فردا چنان كشته مى‏شويد كه هيچ كس از شما ، نجات پيدا نمى‏كند .

آنها گفتند : ستايش ، خدايى را كه به ما با كشته شدن با تو ، شرافت بخشيد !
سپس امام عليه السلام ، براى آنها دعا كرد و فرمود :
اِرفَعوا رُؤوسَكُم وَانظُروا . سرتان را بالا بگيريد و نگاه كنيد .
آنان به جايگاه و منزلگاه‏هايشان در بهشت ، نگاه كردند ، در حالى كه آن امام عليه السلام به ايشان مى‏فرمود :
هذا مَنزِلُكَ يا فُلانُ ، وهذا قَصرُكَ يا فُلانُ ، وهذِهِ دَرَجَتُكَ يا فُلانُ .
فَكانَ الرَّجُلُ يَستَقبِلُ الرِّماحَ وَالسُّيوفَ بِصَدرِهِ ، ووَجهِهِ لِيَصِلَ إلى‏ مَنزِلِهِ مِنَ الجَنَّةِ ^۲ .
فلانى ! اين ، جاى توست . فلانى ! اين ، قصر توست . فلانى ! اين درجه توست .