۳۰۹.البدايه و النهاية - به نقل از حارث بن كعب و ابو ضحّاك ، از امام زين العابدين عليه السلام - : حسين عليه السلام و يارانش ، همه شبشان را نماز خواندند و آمرزش خواستند و دعا و گريه و زارى كردند . سواران نگهبان دشمن ، به فرماندهى عَزرَة بن قيس اَحمَسى ، پشت آنها مىچرخيدند. همچنين حسين عليه السلام ، تلاوت مىكرد: «و البته كسانى كه كافر شدهاند ، نبايد تصوّر كنند اين كه به ايشان مهلت مىدهيم ، براى آنان نيكوست . ما فقط به ايشان ، مهلت مىدهيم تا بر گناه [ خود ]بيفزايند ؛ و [ آن گاه ]عذابى خفّتآور خواهند داشت . خداوند ، بر آن نيست كه مؤمنان را به اين [ حالى ] كه شما بر آن هستيد، وا گذارد ، تا آن كه پليد را از پاك ، جدا كند ...»۱تا آخر آيه۲ .۳
۱ / ۲۱
گفتگوى بُرَير و شِمْر
۳۱۰.الفتوح : شمر بن ذى الجوشن - كه خداوند ، لعنتش كند - ، نيمه شب ، با گروهى از همراهانش به لشكر حسين عليه السلام نزديك شد . حسين عليه السلام ، با صداى بلند ، به تلاوت اين آيه مشغول بود: (و البته كسانى كه كافر شدهاند ، نبايد تصوّر كنند اين كه به ايشان مهلت مىدهيم ، براى آنان ، نيكوست ...» ، تا آخر آيه .
1.سوره آل عمران : آيه ۱۷۸ و ۱۷۹ .
2.ادامه آيه چنين است : «... و خداوند ، بر آن نيست كه شما را از غيب ، آگاه سازد ؛ امّا خداوند ، از ميان فرستادگان خويش ، برخى را به خواست خويش برمىگزيند . پس به خدا و فرستادگانش ايمان بياوريد و البته اگر ايمان بياوريد و تقوا پيشه كنيد ، پاداشى بزرگ خواهيد داشت» .
3.باتَ الحُسَينُ عليه السلام وأصحابُهُ طولَ لَيلِهِم يُصَلّونَ ويَستَغفِرونَ ويَدعونَ ويَتَضَرَّعونَ ، وخُيولُ حَرَسِ عَدُوِّهِم تَدورُ مِن وَرائِهِم ، عَلَيها عَزرَةُ بنُ قَيسٍ الأَحمَسِيُّ ، وَالحُسَينُ عليه السلام يَقرَأُ : «وَلَا يَحْسَبَنَّ الَّذِينَ كَفَرُوا أَنَّمَا نُمْلِى لَهُمْ خَيْرٌ لِاَّنفُسِهِمْ إِنَّمَا نُمْلِى لَهُمْ لِيَزْدَادُوا إِثْمًا وَلَهُمْ عَذَابٌ مُّهِينٌ * مَّا كَانَ اللَّهُ لِيَذَرَ الْمُؤْمِنِينَ عَلَى مَا أَنتُمْ عَلَيْهِ حَتَّى يَمِيزَ الْخَبِيثَ مِنَ الطَّيِّبِ) ، وتتمّتها : ۳۱۱(... وَمَا كَانَ اللَّهُ لِيُطْلِعَكُمْ عَلَى الْغَيْبِ وَلَكِنَّ اللَّهَ يَجْتَبِى مِن رُّسُلِهِ مَن يَشَآءُ فََامِنُوا بِاللَّهِ وَرُسُلِهِ وَإِن تُؤْمِنُوا وَتَتَّقُوا فَلَكُمْ أَجْرٌ عَظِيمٌ) ۳۱۲ (البداية والنهاية : ج ۸ ص ۱۷۷) .
