۲۳۴.كشف الغُمّة - به نقل از فرزدق - : حسين عليه السلام در مسير حركتم از كوفه [به مكّه‏] ، با من ديدار كرد و فرمود: «اى ابو فِراس ! چه خبر؟» .
گفتم: راست بگويم؟
فرمود: «راستى را مى‏خواهم».
گفتم: دل‏ها با تو اند ؛ ولى شمشيرها با بنى اميّه ! و البته يارى ، از جانب خداست .
فرمود : «مى‏بينم كه راست مى‏گويى . مردم ، بردگان ثروت اند و دين بر زبانشان بازيچه است ، تا جايى كه درآمد زندگى‏شان ، با دين ، افزايش مى‏يابد . بر گِرد آن مى‏چرخند و چون با سختى‏ها دچار آزمون شدند، دينداران ، اندك مى‏شوند».^۱

۷ / ۱۴

ديدار بِشر بن غالب در ذاتِ عِرق‏^۲

۲۳۵.الفتوح : چون حسين عليه السلام به ذاتِ عِرق رسيد ، در آن جا مردى از بنى اسد به نام بِشر بن غالب ، با او ديدار كرد . حسين عليه السلام به او فرمود : «مرد كدام قبيله‏اى ؟» .
گفت: مردى از بنى اسد.
فرمود : «از كجا مى‏آيى ، اى مرد اسدى؟» .

۷ / ۱۳

ديدار فَرَزدَق در صِفاح‏

۲۳۳.تاريخ الطبرى - به نقل از عبد اللَّه بن سليم و مَذَرى - : آمديم تا به صِفاح‏^۱ رسيديم. فَرَزدَق بن غالبِ شاعر را ديديم كه مقابل حسين عليه السلام ايستاد و به ايشان گفت: خدا حاجت تو را بدهد و آرزويت را بر آورد!
حسين عليه السلام به او فرمود: «خبر مردمى را كه پشت سر نهادى ، با ما بگو».
فَرَزدَق گفت: از شخصِ آگاهى پرسيدى ! دل‏هاى مردم با توست و شمشيرهايشان با بنى اميّه . تقدير از آسمان مى‏رسد و خدا هر چه بخواهد ، انجام مى‏دهد» .
حسين عليه السلام به او فرمود: «راست گفتى . كار ، به دست خداست و خدا هر چه بخواهد ، انجام مى‏دهد و هر روزى ، پروردگار ما ، در كارى است. اگر تقدير ، به خواست ما فرود آيد، خدا را بر نعمت‏هايش سپاس مى‏گزاريم و او ياور بر سپاس‏گزارى است و اگر تقدير ، مانع خواسته ما شود، كسى كه انگيزه پاك و منش پرهيزگارانه دارد، ستم نكرده است» .
آن گاه حسين عليه السلام مَركبش را حركت داد و گفت: «درود بر تو!» و از هم جدا شدند.^۲