۲۱۵.الفتوح : حسين عليه السلام وارد مكّه شد و مردم آن جا ، بسيار خرسند شدند . بامداد و شامگاه ، نزد او ، رفت و آمد مى‏كردند .
... در آن ايّام ، عبد اللَّه بن عبّاس و عبد اللَّه بن عمر بن خطّاب ، در مكّه بودند . آن دو با هم بر حسين عليه السلام وارد شدند و قصد داشتند به مدينه برگردند. ابن عمر به حسين عليه السلام گفت: اى ابا عبد اللَّه ! رحمت خدا بر تو باد ! از خدايى كه بازگشت تو به سوى اوست، پروا كن. از دشمنىِ اين خاندان با خودتان و ستمى كه بر شما كرده‏اند، آگاهى و اين مرد، يزيد بن معاويه ، بر مردم ، فرمان‏روا شده است. ايمن نيستم [و مى‏ترسم ]كه مردم براى سيم و زر ، به وى روى آورند و تو را بكشند و در اين راه ، انسان‏هاى بسيارى نابود شوند. از پيامبر صلى اللَّه عليه و آله شنيدم كه مى‏فرمود: «حسين، كشته مى‏شود، و اگر او را كشتند و تنها نهادند و يارى‏اش نكردند، خدا تا قيامت ، آنان را خوار خواهد كرد».
من به تو پيشنهاد مى‏كنم از درِ سازش - كه مردم نيز آن گونه وارد شده‏اند - وارد شوى و چنان كه در گذشته بر معاويه شكيبايى كردى، شكيبايى كن. شايد خدا، ميان تو و اين گروه ستمگر ، حكم رانَد.
حسين عليه السلام به او فرمود : «اى ابو عبد الرحمان ! من با يزيد ، بيعت و سازش كنم، در حالى كه پيامبر صلى اللَّه عليه و آله در باره او و پدرش، آن فرمود كه فرمود؟!» .
ابن عبّاس گفت: درست گفتى ، اى ابا عبد اللَّه ! پيامبر صلى اللَّه عليه و آله در زمان حياتش فرمود: «ما را چه با يزيد؟! خدا ، او را مبارك نكند ! او فرزندم و فرزند دخترم ، حسين ، را مى‏كشد. سوگند به آن كه جانم در دست اوست ، فرزندم در برابر مردمى كه از او دفاع

بنويس كه دشمنِ خويش را بيرون كنند . آن گاه به سوى آنها برو. اگر جز رفتن نمى‏خواهى، به سوى يَمَن برو كه در آن جا ، قلعه‏ها و درّه‏هايى وجود دارد و سرزمينى پهناور است و پدرت ، در آن جا پيروانى دارد و از مردم نيز دورى. آن گاه براى مردم ، نامه مى‏نويسى و دعوتگرانت را مى‏فرستى . در اين صورت ، اميدوارم كه آنچه را مى‏خواهى، بى‏خطر بيابى .
حسين عليه السلام به او فرمود : «اى پسرعمو ! به خدا مى‏دانم كه خيرخواه و دلسوزى ؛ ولى من تصميم خود را گرفته‏ام و آهنگ رفتن دارم» .
ابن عبّاس گفت: اگر مى‏روى ، زنان و كودكانت را نبر . به خدا ، نگرانم كه همانند عثمان كه [كشته شد و ]زنان و فرزندانش به او مى‏نگريستند ، كشته شوى ...
به خدايى كه جز او خدايى نيست ، چنانچه مى‏دانستم اگر موى و پيشانى‏ات را بگيرم تا مردم [به خاطر دعواى ما] بر من و تو گِرد آيند ، به رأى من ، عمل مى‏كنى [و از مكّه نمى‏روى‏]، چنين مى‏كردم.^۱