۴ / ۳

سخنرانى نعمان بن بشير و ترساندن مردم‏^۱

۱۱۵.تاريخ الطبرى - به نقل از ابو ودّاك - : نعمان بن بشير ، نزد ما (مردم) آمد و بر منبر رفت. حمد خدا كرد و او را سپاس گزارد و گفت: امّا بعد، - بندگان خدا - از خدا پروا كنيد و در تفرقه و فتنه و آشوب ، شتاب مكنيد ؛ چرا كه در فتنه و تفرقه است كه مردان ، هلاك مى‏شوند و خون‏ها ريخته مى‏شود و اموال به غارت مى‏رود . نعمان ، مردى بردبار، اهل عبادت و آرامش‏طلب بود .
آن گاه گفت: من با كسى كه با من نجنگد ، نمى‏جنگم و بر كسى كه به من هجوم نياورده ، هجوم نمى‏برم و به شما دشنام نمى‏دهم، متعرّض كسى نمى‏شوم، و به صِرف اتّهام و گمان، كسى را نمى‏گيرم ؛ ليكن اگر شما از نيّات خود ، پرده برداشتيد و بيعت خود را شكستيد و با پيشواى خود به مخالفت برخاستيد، سوگند به خدايى كه جز او خدايى نيست، با همين شمشير ، تا در دست من است ، با شما خواهم جنگيد ، گرچه از ميان شما ، كسى يارى‏ام نكند ؛ ليكن اميدوارم در ميان شما ، آن كه حقيقت را مى‏شناسد ، بيشتر باشد از كسى كه باطل ، او را گم‏راه كرده است.
آن گاه عبد اللَّه بن مسلم ، پسر سعيد حضرمى و هم‏پيمان بنى اميّه، برخاست و گفت: اين وضعيت را جز ستمگرى ، اصلاح نمى‏كند . اين رويّه‏اى كه تو با دشمنت در

بديهى است كه اين سخن ، بر اين كه پس از ورود مسلم به كوفه ، يكصد هزار نفر با وى بيعت كردند، دلالت ندارد ؛ بلكه ممكن است به جنگجويان حاضر در كوفه ، اشاره داشته باشد و يا به جهت تشويق امام عليه السلام بر آمدن به كوفه ، در بيان تعداد علاقه‏مندان به ايشان ، مبالغه شده باشد.