۹۱.المناقب ، ابن شهرآشوب : حسين عليه السلام روزى نماز مى‏گزارد كه خواب ، او را در بر گرفت . پيامبر صلى اللَّه عليه و آله را در خواب ديد كه از آنچه بر او خواهد گذشت ، به وى خبر مى‏دهد. حسين عليه السلام گفت: «مرا نيازى به بازگشت به دنيا نيست . مرا نزد خود نگه دار» .
پيامبر صلى اللَّه عليه و آله فرمود: «مى‏بايد باز گردى تا به شهادت، نائل شوى» .^۱

۲ / ۲

نوحه‏سرايى زنان خاندان عبد المطّلب به هنگام سفر امام عليه السلام‏

۹۲.كامل الزيارات - به نقل از جابر ، از امام باقر عليه السلام - : چون حسين عليه السلام تصميم گرفت از مدينه بيرون رود، زنان خاندان عبد المطّلب آمدند تا به نوحه‏سرايى بپردازند . امام حسين عليه السلام نزد آنان رفت و فرمود: «شما را به خدا ، مبادا اين كار را فاش كنيد كه [افشاى خروج من‏] معصيت خدا و پيامبر اوست».
زنان خاندان عبد المطّلب گفتند: پس نوحه‏سرايى و گريه را براى كه نگه داريم؟ اين روز براى ما ، مانند روزى است كه پيامبر خدا، على، فاطمه، رقيّه، زينب و امّ كلثوم [ ، دختران پيامبر صلى اللَّه عليه و آله‏] از دنيا رفتند. خدا ، ما را پيشْ‏مرگ تو قرار دهد، اى محبوب خوبانِ درگذشته !^۲

فصل دوم : از مدينه تا مكّه‏

۲ / ۱

ديدن پيامبر صلى اللَّه عليه و آله در خواب به هنگام وداع با قبر ايشان‏

۹۰.الأمالى ، صدوق - به نقل از عبد اللَّه بن منصور ، از امام صادق ، از پدرش ، از جدّش امام زين العابدين عليهم السلام - : چون شب شد، [حسين عليه السلام‏] براى وداع با قبر پيامبر صلى اللَّه عليه و آله به مسجد النبى رفت . چون نزديك قبر شد ، نورى از داخل درخشيد و وى به جاى خود باز گشت.
چون دومين شب رسيد ، به مسجد رفت تا با قبر ، وداع كند. به نماز ايستاد و نماز را طولانى كرد . در حال سجده ، خواب ، او را ربود . پيامبر صلى اللَّه عليه و آله نزد او آمد. حسين عليه السلام را به آغوش گرفت و او را به سينه چسبانيد و شروع كرد ميان چشمان او را بوسيدن و مى‏فرمود : «پدرم به فدايت ! مى‏بينم كه در ميان گروهى از اين امّت ، در خون خود غلتيده‏اى ، در حالى كه اميد شفاعت مرا نيز دارند ! آنان را نزد خداوند ، بهره و نصيبى نيست . فرزندم ! تو نزد پدر و مادر و برادرت مى‏آيى - و آنان شيفته ديدار تو اند - و براى تو در بهشت ، جايگاه‏هايى است كه جز با شهادت ، بِدان دست نمى‏يابى».
حسين عليه السلام با گريه از خواب ، بيدار شد و نزد خاندان خود آمد و خواب را براى آنان بازگو كرد و با آنان وداع نمود.^۱