فرمود: «بدترينِ مردمان» .
گفت: پس از كشته شدن ما، كسى ما را زيارت مىكند؟
فرمود: «آرى ؛ گروهى از امّتم ، كه شما را به قصد نيكى و پيوند با من زيارت مىكنند . چون روز قيامت شود، در ايستگاه حسابرسى ، نزدشان مىآيم و بازوهايشان را مىگيرم و از هراسها و سختىهاى آن ، نجاتشان مىدهم» .۱
۴۴.الأمالى ، طوسى - به نقل از جابر ، از امام باقر عليه السلام ، از امير مؤمنان عليه السلام - : پيامبر صلى اللَّه عليه و آله به ديدار ما آمد. اُمّ ايمن ، شير و سرشير و خرما برايمان هديه آورده بود . آن را براى پيامبر صلى اللَّه عليه و آله برديم و او از آن خورد و سپس به گوشه خانه رفت و چند ركعت نماز خواند و در آخرين سجدهاش به شدّت گريست . هيچ يك از ما به احترام او ، چيزى نپرسيديم ؛ امّا حسين در دامانش نشست و به او گفت: اى پدر! به خانه ما آمدى و از چيزى به اندازه آمدنت به خانه ما، خوشحال نشديم . سپس چنان گريهاى كردى كه ما را اندوهگين ساخت . چرا گريه كردى؟
پيامبر صلى اللَّه عليه و آله فرمود: «پسركم! جبرئيل، هماكنون نزد من آمد و به من خبر داد كه شما كشته مىشويد و قتلگاههاى شما پراكنده است» .
حسين گفت: پدر عزيزم! با اين پراكندگى، پاداش زائر ما چيست؟
فرمود: «پسركم! آنان گروههايى از امّت من هستند كه شما را زيارت مىكنند و به اين وسيله، بركت مىجويند و من بر خود ، لازم مىدانم كه روز قيامت، نزد آنان بيايم
