الشهدا عليه السلام را تهديد مىكنند ؛ امّا شمارى از آفات ، مربوط به شيوه و چگونگى عزادارى مىشوند .
از نظر فقهى ، عبادات ، اعم از واجب يا مستحب ، توقيفى هستند ، بدين معنا كه اصل عبادت و چگونگى آن ، بايد توسّط ادلّه شرعى اثبات شود . در غير اين صورت ، عملى كه به عنوان عبادت انجام مىشود ، بدعت محسوب مىگردد و نه تنها مطلوب نيست ، بلكه ممنوع و حرام است .
استحباب عزادارى براى سالار شهيدان ، بر پايه ادلّه قطعى ، ثابت است و با عنايت به آثار و بركات فردى و اجتماعى آن ، از بزرگترين عبادات محسوب مىگردد ؛ امّا در باره چگونگى انجام گرفتن اين عبادت ، معيار ، عزادارىهاى مرسوم در عصر صدور رواياتِ مربوط به اين عزادارى است ؛ بلكه مىتوان گفت : اطلاق اين روايات ، شامل انواع عزادارىهاى مرسوم در اعصار مختلف نيز مىگردد ، مشروط به اين كه عنوان عزادارى ، بر آنچه رايج شده ، صدق كند و موجب وَهْن مكتب اهل بيت عليهم السلام نگردد و يا همراه با انجام دادن عملى نامشروع نباشد .۱
بنا بر اين ، آنچه در شمارى از مجالس عزادارى ، به تدريج مرسوم شده است (مانند : استفاده از ابزارهاى موسيقى و آهنگهاى مبتذل ، تشبّه مرد به زن ، و همچنين كارهايى چون قمه زدن) ، بدعت در عزادارى محسوب مىشود ، بويژه قمه زدن كه در عصر حاضر ، زمينهساز تبليغات سوء بر ضدّ پيروان اهل بيت عليهم السلام و موجب وَهْن مكتب تشيّع است .۲
و آخرين سخن در اين باب ، اين كه اگر فرهنگ عاشورا ، آن گونه كه بوده و هست ، بدون تحريف به جهانيان عرضه شود ، از قدرت اعجازآميزى برخوردار است كه مىتواند به نظام سلطه و استكبار در جهان ، پايان دهد و بدين سان ، نه تنها امّت