معجزه‌گر ظاهر می‌شود؛ در غیبت کبرا، بر خلاف غیبت صغرا، وی بسیار به‌ندرت و تنها به منظور پاسخ به سؤالات فقهی ظاهر می‌شود. این مطلب از نظر اهل سنت دور نماند، که با این سؤال به رقبای خود طعنه می‌زدند که: وقتی شما نمی‌توانید برای راهنمایی در موضوعات دینی به امام مراجعه کنید، اعتقاد به وی چه سودی دارد؟ پاسخ این سؤال این بود که باور به امام غائب، صرف نظر از اینکه وی برای پاسخ به مسائل در دسترس باشد یا نباشد، از ارکان ضروری ایمان است.^۱

تنها به هنگام ظهور مجدد امام به عنوان مهدی است که وی قرآنِ سانسور‌نشده را با تفسیر صحیح آن، و به همراه سایر متون مقدس می‌آورد. در واقع، یکی از توضیح‌های ارائه‌شده برای واژه مَهدی این است که وی از طریق بازیابی اسفار پنج‌گانه و تمامی دیگر کتاب‌های خدا از غاری در انطاکیه، به موضوعی مخفی، راهنمایی خواهد شد (یا هدایت خواهد کرد) ( یُهدَی/یَهدِي لِاَمر خَفي).^۲ جعفر صادق[[ع]] در حدیثی به شاگرد خود، مُفَضَّل بن عُمَر جُعفی می‌گوید هنگامی که مهدی[[ع]] به کعبه برسد، شروع می‌کند با صدای بلند طومارهایی را بخواند که خداوند به آدم و شیث وحی کرده است؛ متعاقباً برخی از افراد امت‌های آنها با تعجب می‌گویند: ”او بخش‌هایی را خواند [نسخه‌بدل: به ما نشان داد] که ما نمی‌دانستیم، مخفی مانده، حذف شده، تغییر داده یا تحریف شده بود." این روند در مورد طومارهای نوح و ابراهیم و نیز اسفار پنج‌گانه و عهد جدید، مزامیر داود و قرآن تکرار خواهد شد؛ در هر یک از این موارد، افراد مربوطه گواهی می‌دهند که متن، به صورتی که مهدی[[ع]] خوانده، روایت اصلی کُراسه خاص خود آنهاست. برخی از این متون چندین برابر حجیم‌تر از آن چیزی است که تا آن زمان در دسترس بوده است.^۳

از شش قرن بعد قلم می‌زند، به همین نحو می‌گوید که درست همان گونه که گاهی خورشید از پشت ابرها بیرون آمده و تنها برای برخی افراد قابل رؤیت می‌شود،‌ امام نیز به همین صورت می‌تواند تنها برای برخی افراد ظاهر شود.^۱

در میان مردم، داستان‌هایی درباره ملاقات با امام غائب فراوانند. در برخی از آنها، امام مبلغی را برای تحویل به نیازمندان تدارک می‌بیند.^۲ در سایر گزارش‌ها، وی بیماری‌های ظاهراً لاعلاج را درمان کرده،^۳ بینایی را به مردی نابینا بازمی‌گرداند،^۴ در حلّه پیرمردی را که به خاطر بدگویی صحابه تا سرحد مرگ کتک خورده بوده احیاء می‌کند،^۵ و به گروهی از شیعیان که مورد تهدید راهزنان قرار گرفته‌اند، یاری می‌رساند.^۶ عَلّامَة الحِلّی (د. ۷۲۶/۱۳۲۵)، نویسنده و متکلم سرشناس امامی، به هنگام رونویسی از یک مشاجره قلمی ضدشیعی که قصد پاسخ‌گویی به آن را داشت به خواب رفت، و در این حال امام غائب نزد وی حاضر شد و متن را در یک شب برای وی رونویسی کرد؛ این کار، عَلّامَه حِلّی را از یک سال کار (مدت زمانی که طبیعتاً برای رونویسی از کتابی با این حجم لازم بود) نجات داد.^۷

از این نمونه و سایر نمونه‌ها می‌توان به دست آورد که امام عمدتاً به عنوان تسلّی‌دهنده یا