کامل فقط به دست علی[[ع]] جمع‌آوری شده است. نوری، سپس، به انواع مختلف تحریف با استناد به آراء دیگر عالمان شیعه می‌پردازد. روایاتی که بر جمع‌آوری قرآن به دست علی[[ع]] تأکید دارند به تدریج بیشتر می‌شود. ابتدا، تنها علی[[ع]] به عنوان جمع‌آوری کننده وحیِ مُنزل بر محمد[[ص]] معرفی می‌شود؛ کمی بعد، دیگر اوصیاء (یعنی امامان) نیز مطرح میشوند و آخر الامر، مسئله این است که بدانیم آیا در قرآن در مورد علی[[ع]] و دیگران چیزی نازل شده است. نوری خود را خلفِ سلسله گرانقدری از سلف می‌داند: او تعداد بسیار زیادی از عالمان شیعه، از اولین کسانی که در باب تحریف کتاب نوشته‌اند، ولی آثارشان به دست ما نرسیده است، تا آثار اخباریان (به قول او محدثون) را نام می‌برد که همه در تأیید نظریه تحریف نگاشته شده‌اند. از آن سو نوری درباره مخالفان معتقد است که آنها گام در راه اشتباهی گذاشته‌اند و ادله فرضی و غیرواقعی (مثل ادله شیخ مفید) و استناد به تقیه (مثل طوسی، که تنها به دلیل فقدان شاهدی بر مدعای تحریف منکر تحریف می‌شود، نه بر اساس وجود دلیل قطعی ضد تحریف)^۱ را رد می‌کند.

پس از مقدمه، بخش اول، شامل ۱۲ فصل در ۳۲۰ صفحه، با عنوان «شواهد دال بر تغییر و حذف در قرآن» می‌آید. نوری با یهودیان و مسیحیان و تحریف کتب مقدسشان آغاز می‌کند که ضرورتا می‌توان تحریف قرآن را از آن نتیجه گرفت، نتیجه‌ای که نه‌تنها با آیات قرآن، بلکه با احادیث و تاریخ وحی نیز تأیید می‌شود. این تناظر با استناد به حدیثی منسوب به امام ششم جعفر صادق [[ع]] تبیین می‌شود که طبق آن، هر آنچه در جوامع دینی قبل از اسلام رخ داده، برای مسلمانان هم پیش خواهد آمد. نوری در این فصل طولانی ـ شامل بیش از ۶۰ صفحه، که بیش از یک هفتم کل کتاب را در بر می‌گیرد ــ جایگاه محوری نظریه تحریف در کل تاریخ مقدس را تبیین می‌کند. از میان خطوط می‌توان خواند که مسئله تحریف قرآن تردیدی موقتی و مختص شیعیان نیست، بلکه با رویدادی الگو‌وار در کل تاریخ مقدس روبه‌روییم، تاریخی که تشیع در مرکز ثقل آن قرار دارد.^۲ ارتباط وثیق میان تشیع و تاریخ مقدس پیشااسلامی آن قدر

مجلسی، او را بزرگ‌ترین متخصص حدیث در میان شیعیان می‌شناسند. زندگی‌نامه مهمی که او تحت عنوان الفیض القدسی فی ترجمة المجلسی برای مجلسی نوشته است در سال ۱۸۸۴ همراه با چاپ سنگی بحار الانوار منتشر شد.^۱ مجموعه عظیمی از روایات که مجلسی، حر عاملی و نوری فراهم آورده‌اند، بهترین نمونه از هویت فرهنگی شیعیان است که در آن مجامع حدیثی شکل‌دهنده حافظه جمعی‌اند. در واقع، تقدس‌بخشی و انتقال مداوم احادیث به شکل مجامع استاندارد حدیثی عامل اساسی در تداوم هویت مستقل شیعیان بوده‌ است.^۲

هیچ شکی در آشنایی نوری با مجموعه کامل احادیث امامان و دیگر تراث دینی مرتبط با آنها نیست. همین دانش بود که به طرز قابل توجهی او را توانا ساخت تا در گردآوری جنجالی‌ترین کتابش، فصل الخطاب في تحریف کتاب رب الأرباب، موفق شود؛ کتابی که در طول حضورش در سامراء نوشت.^۳ او در این کتاب، تمام اطلاعاتی را که می‌توانسته در باب تحریف قرآن (و دیگر کتاب‌های مقدس) و دیگر جوانب مسئله جمع‌آوری کند، گرد آورده است. از همان اولین پاراگراف، او اعلام می‌کند که انگیزه‌اش از تألیف این کتاب «اثبات تحریف قرآن و خباثت‌های ظالمان و دشمنان است».^۴

مقدمه سه قسمتی کتاب شامل احادیثی است که بدین نکته می‌پردازند که قرآن اصلی و