معرفی می‌کند. سپس بیان می‌کند که ما تنها بر خدا توکّل کرده‌ایم:
(وَسِعَ رَبُّنا کلَّ شَیءٍ عِلْماً عَلَی اللَّهِ تَوکَّلنا رَبَّنَا افْتَحْ بَینَنا وَ بَینَ قَوْمِنا بِالْحَقِّ وَ أنْتَ خَیرُ الْفاتِحینَ).۱
پروردگار ما بر همه چیز کاملاً آگاه است، ما بر خدا توکّل کردیم. ای پروردگار ما! میان ما و قوم ما به حق، راهی بگشا که تو بهترین راهگشایان هستی.
توکّل حضرت شعیب علیه السلام آن گونه که در آیه شریفه بدان اشاره شده، به دلیل علم و آگاهی پروردگار به خیر و صواب بندگان بوده است۲ و ایشان نیز به دلیل آگاهی خداوند بر همه چیز، از پروردگار می‌خواهد تا نزاع میان مؤمنان و کافران را تدبیر و بینشان داوری کند و برای مؤمنان گشایش رقم زند.
۳. باور به خیرخواهی خداوند برای بندگان
باور به مهربان بودن خدا از یک سو، و آگاهی او به خیر و صلاح بنده‌اش از سویی دیگر و بی‌نیازی مطلق او، اقتضا می‌کند بپذیریم که جز خیر و صلاح بنده‌اش را نخواهد و در صدد زیان و خُسران بنده خویش نباشد. پس در صورتی که آدمی به او اعتماد و بر او توکّل کند، با چیزی جز خیر و صلاح خویش روبه‌رو نمی‌شود. این باور و اعتقاد، انسان را به سوی تکیه بر پروردگار سوق می‌دهد و توکّل بر او را در تمام امورش تحقق می‌بخشد؛ چیزی که قرآن کریم از زبان پیامبران الهی در قالب پرسشی این گونه حکایت می‌کند:
