اهمیت مهرورزی با همنوعان و بویژه با مؤمنان، به این دو آیه منحصر نمیشود بلکه این معنا از متون فراوان قرآنی و حدیثی به راحتی به دست میآید. در حدیث شریفی از پیامبر خدا۹، خدمت به خَلقِ خدا این گونه بیان شده است:
الخَلقُ عِیالُ اللهِ فَأَحبُّ الخَلْقِ إلی اللهِ مَنْ نَفَعَ عِیالَ اللهِ و اَدْخَلَ عَلی اَهلِ بَیتٍ سُروراً.۱
خلایق، عیال خدا هستند، پس محبوبترین آنها کسی است که به عیال خدا بیشتر سود برساند و اهل خانهای را مسرور و شادمان سازد.
و نیز در بیانی صریحتر، از زبان امام صادق علیه السلام میخوانیم:
قالَ اللّهُ ـ عَزَّ وَ جَلَّ ـ : ألْخَلْقُ عِیالی فَأحَبُّهُم اِلَیَّ ألْطَفُهُمْ بِهِمْ وَ أسْعاهُمْ فی حَوائِجِهِم.۲
خدای عزیز و جلیل فرموده است: مردم، خانواده من هستند. پس محبوبترین آنها نزد من کسی است که با آنان مهربانتر و در برآوردن نیازهایشان کوشاتر باشد.
و از امام باقر علیه السلام نقل شده است:
وَ ما عُبِدَ اللهِ بِشَئٍ أَحبُّ إلَی اللهِ مِنْ إدخالِ السُّرورِ عَلَی الْمُؤمِنِ.۳
خداوند به چیزی محبوبتر از شاد کردن مؤمن، عبادت نشده است.