نتیجه آن که ثمره فضیلت اخلاقیِ عفّت، پاک نگاه داشتن اعضا و جوارح از ابتلا به گناه است. البته پاک نگاه داشتن به واسطه صفت عفّت، بر اساس آنچه در این فصل گذشت، به چند عضو بدن بیشتر ارتباط مییابد؛ یعنی انسان عفیف، چشم خود را از نگاه حرام، زبان خود را از درخواست ناپسند، شکم خود را از غذای حرام، دست خود را از مال حرام و اندام جنسی خود را از رفتار جنسی حرام باز میدارد، در طهارت این اعضا و جوارح اهتمام میورزد و از منافع فراوان دنیوی و اخروی این مجاهدت بهرهمند میگردد.