عفو

(وَ جَزاءُ سَیئَةٍ سَیئَةٌ مِثْلُها فَمَنْ عَفا وَ أصْلَحَ فَأجْرُهُ عَلَی اللَّهِ إِنَّهُ لا یحِبُّ الظَّالِمینَ).^۱

ارتباط پایدار با هم‌نوعان، مستلزم سعه صدر و توانایی در عفو و بخشش است. می‌دانیم که انسان‌ها جز تعداد خاص، عصمت ندارند و همواره در معرض جهل و نادانی و بی‌خبری و غفلت و فراموشی هستند. این امر، ضریب خطا و اشتباه آنان را افزایش می‌دهد و بویژه در رفتارهای میان‌فردی به دفعات خطا و اشتباه می‌کنند. اکنون پرسش این است که به راستی در برابر خطاهای اطرافیان چه رفتاری باید داشت؟ آیا کوتاهی‌ها و خطاهای آنان را باید همانند رفتار آنان پاسخ گفت؟ آیا تلافی رفتارهای نادرست و ناپسند هم‌نوعان، پسندیده است؟

بر اساس آموزه‌های قرآنی، یکی از سجایای اخلاقی انسان مؤمن، عفو و بخشش است. بی‌‌شک برای سامان یافتن روابط بین هم‌نوعان، نکات بسیاری باید فرا گرفته و عمل شود تا روابط حسنه تحقق و استمرار یابد و منافعش نیز به دست آید. از سجایای پسندیده که روابط