پروردگار خویش است، پس لازم است او به سوی خدای خویش با توبه و انابه رجوع کند و خداوند نیز ابتدا توفیق توبه و بازگشت را به بنده خویش عطا کند و پس از توبه او، مجدداً توبه بنده‌اش را بپذیرد.۱
صاحب تفسیر البیان در تفسیر آیه پانزدهم سوره فاطر می‌نویسد:
بدان که فقر و نیاز در موجودِ ممکن، عین ذات اوست؛ به این معنا که وجودش، وجودِ متعلق است، نه این که وجودش چیزی است و تعلّق، یک چیز دیگر، بلکه وابستگی، در متنِ وجود اوست. این نوع وجود، ذاتاً فقیر است زیرا عین نیاز است. همان گونه که ذات خداوند متعال، عین بی‌نیازی است.۲
در تفسیر نمونه نیز در باره این آیه می‌خوانیم:
آری، بینیاز حقیقی و قائم بالذات، در تمام عالم هستی، یکی است و او خداست. همه انسان‌ها بلکه همه موجودات، سر تا پا نیازند و فقیر و وابسته به آن وجود مستقل، که اگر لحظهای ارتباطشان قطع شود هیچ‌اند و پوچ.
همان گونه که او نیاز مطلق است، انسان‌ها فقر مطلق‌اند، و همان گونه که او قائم به ذات است، مخلوقات همه قائم به او هستند، چرا که او وجودی است بی نهایت از هر نظر، و واجب الوجود در ذات و صفات.۳
با توجه به آیات متعدد در بیان نیازمندی و ناتوانی انسان و بی‌نیازی و توانمندی خدا، و نیز اتفاق نظر مفسّران و اندیشمندان مسلمان در باره
