ختمی‌‌مرتبت صلی الله علیه و آله را از این طریق، مستحکم کرده و صبر و مقاومتش را افزوده است. در این میان، پیامبر صلی الله علیه و آله گاهی فقط به صبر کردن، آن ‌گونه که انبیای الهی صبر کردند، توصیه شده است^۱ و گاهی سخن از انواع سختی‌هایی است که انبیا در برابر آنها شکیبایی ورزیدند تا به پیروزی رسیدند.^۲ قرآن از اهداف یادکرد قصه‌های پیامبران را اطمینان‌بخشی پیامبر صلی الله علیه و آله و افزایش آستانه شکیبایی آن حضرت دانسته، می‌فرماید: «و هر آنچه که از سرگذشت‏ پیامبران برایت می‏خوانیم برای آن است که دل تو را بدان محکم و استوار سازیم، و در شرح حال رسولان، آنچه حق و صواب است بر تو آمده و برای اهل ایمان نیز پند و عبرت و تذکر باشد».^۳

از این روش قرآنی، در امور دنیوی نیز می‌توان بهره جُست؛ چرا که همواره در پیرامون خود افرادی که با کوشش و تلاش به موفقیت‌های کوچک و بزرگ دست یافته‌اند فراوانند. بی‌گمان صبر و شکیبایی در راه رسیدن به هدفشان، کلید موفقیت آنان است. پس با الگوگیری از این افراد موفق و تلاش و صبر آنان می‌توان علاوه بر استفاده خود، دیگران را نیز دلگرم کرد و بر شکیبایی و مقاومت آنان برای رسیدن به اهدافشان افزود.

شکیبایی برایش آسان است؛ زیرا اطمینان دارد به مقصود خود یا بهتر از آن نایل می‌شود. بنابراین انسان مؤمن، صبر را جزئی از عمل خود در مسیر رسیدن به هدف می‌داند و هرگز دست از آن برنمی‌دارد و شکیبایی قرین تمام تلاش‌های او خواهد بود. وعده‌هایی که برای پاداش صبر داده شد از یک سو، و توصیه‌هایی که خدا در قرآن به تلاش‌گران داد از سویی دیگر، روح شکیبایی را در جسم و جان آدمی می‌دمد؛ آن گاه که می‌فرماید: «خداوند به زودی بعد از سختی‌ها، آسانی قرار می‏دهد.»^۱ یا: «پس بدان با هر دشواری آسانی است و با هر سختی البته راحتی و آسانی است».^۲

با توجه به آنچه گذشت، پیداست کسی که به نتیجه‌بخش بودن صبر اطمینان دارد، خود را نیز در محضر پروردگار خویش می‌بیند^۳ و از یاری و همراهی خدا با صابران آگاه است،^۴ و هرگز شکیبایی خویش را از دست نمی‌دهد. در مقابل، کسی که در انجام تکالیف شرعی و اخلاقی شکیبا نیست و در سختی‌های امور دنیوی نیز صبور نیست، نادانی‌اش نسبت به نتایج و عواقب صبر، او را به بلای بی‌صبری مبتلا می‌سازد.

۵. آگاهی از سرگذشت صابران

یکی دیگر از راهکارهای افزایش صبر، آگاهی از نتایج صبر صابران است. این شیوه را قرآن کریم به تکرار به کار برده و اراده حضرت