در پژوهش‏های محققان امامیه، پاسخ‏های استواری به شبهات مطرح شده علیه زراره در مسأله امامت امام کاظم علیه السلام ارائه شده است.^۱

از نمونه‏هایی که بیان شد، به روشنی می‏توان این مهم را استنباط کرد که آیاتی در قرآن هستند که بر خلاف ذهنیت مشهور در فقه یا کلام و... دارای کارکرد تشریعی یا معارفی هستند و نشان از گستردگی آفاق‏ دلالی قرآن دارند^۲ که ‏‏‏باید با بهره‏گیری از این روایات از آموزه‏های ناب قرآن در گره‏گشایی از مسائل جاری زمانه و روزگار حداکثر استفاده را برد. از آن‏جایی‏که این احادیث، حُکم یا آموزه‌ای از معارف متنوع قرآن را از مدالیل و مقاصد آیات قرآن استفاده یا استنباط و ارائه می‏کنند، عنوان «مستفاد» را برای اشاره به این گونه پیشنهاد داده‏ایم.

در این گونه تأکید بر این مهم است که آموزه از آیه استفاده شده است و در پیوند با آیه بوده است. در روایات «مستفاد»، مقاصد قرآنی در پاسخ‏گویی به مسأله‏ای از متن آیات قرآن استنباط و عرضه می‏شود؛ آموزه و نظریه قرآنی در حل یک معضله نوآمد حیات دینی از بطن یا ظاهر آیه با نگاه فراسیاقی استنباط می‏شود؛ این مهم مشروط به فهم جامع قرآن و توانمندی علمی در به سخن در آوردن قرآن در پاسخ‏گویی به مسائل جاری زمانه و روزگار مفسر است که در روایات اهل بیت‏ علیهم السلام از آن به استنطاق قرآن یاد و بر ضرورت آن تأکید شده است: «... ذلک القرآن فاستنطقوه».^۳ و «... و هذا القرآن إنما هو خط مستور بین الدفتین لا ینطق بلسان، و لا بد له من ترجمان و إنما ینطق عنه الرجال»^۴ در نتیجه، در روایات مستفاد نیازمند دو شرط نسبت و شرط استنطاق هستیم و هر روایت تبیینی الزاماً مستفاد نیست، اما عکس آن صادق است.

به هر روی، از این دو نقل شیخ صدوق چنین برمی‏آید که در نگاه زراره قرآن در مسأله تشخیص امام بر حق، دارای شاخص و معیاری هست؛ و گرنه ادعای وی در عیار قرار دادن قرآن به عنوان معیار سنجه و اعلام، لغو و باطل خواهد بود؛ زیرا از شأن امثال زراره - که از حواریون امام باقر علیه السلام ^۱و مرجع اصحاب ایشان بوده است^۲ - بسیار بعید است و امام صادق علیه السلام شأن و منزلت وی را در دفاع از دین بسی والا وصف کرده است:

۰.عن جمیل عن أبی عبد الله علیه السلام فی مدح زرارة و نظرائه قال: بهم یکشف اللّه کل بدعة، ینفون عن هذا الدین انتحال المبطلین و تأول الغالین الحدیث.^۳

ابوغالب زراری این حقیقت را چنین بیان کرده است:

۰.ومن الواضح ان شیئا منها لا یدل على شکه و تردیده فی إمامته، و انما هی و سایر الشواهد قامت على معرفته بمن أهل للإمامة و لا یحتاج مثل زرارة فقیه الامامیة و عیبة علوم أبى جعفر و أبى عبد اللّٰه علیهما السلام و أمینهما و بطانة سرهما إلى نص خاص من أبیه على إمامته و قد تطابقت الکتاب و السنة على إمامته‏.‏ و لعل ترک النص الخاص لزرارة، لخوف أمور علیه و على غیره من الشیعة.^۴