1.. محمد، عن ابن عیسی، عن أبیه، عن ابن المغیرة، عن ابن مسکان، عن عبد الرحیم القصیر، عن أبی جعفر علیه السلام: فی قول اللَّه عز و جل : (ٱلنَّبِىُّ أَوْلَىٰ بِالْمُؤْمِنِینَ مِنْ أَنفُسِهِمْ وَ أَزْوَاجُهُ أُمَّهَاتُهُمْ وَأُولُوا ٱلْأَرْحَامِ بَعْضُهُمْ أَوْلَىٰ بِبَعْضٍ فِى كِتَابِ ٱللَّهِ)، فیمن نزلت؟ فقال: نزلت فی الإمرة، إن هذه الآیة جرت فی ولد الحسین من بعده فنحن أولی بالأمر و برسول اللَّه صلی الله علیه و اله من المؤمنین و المهاجرین و الأنصار (الکافی، ج۱، ص۲۸۸، ح۲)؛ علی بن محمد، عن بعض أصحابنا، عن الحسین بن عبد الرحمن، عن صندل الخیاط عن الشحام قال: سألت أبا عبد اللَّه علیه السلام فی قوله تعالی: (هَـٰذَا عَطَـاؤُنَا فَامْنُنْ أَوْ أَمْسِكْ بِغَیرِ حِسَابٍ)، قال: أعطی سلیمان ملکا عظیما، ثم جرت هذه الآیة فی رسول اللَّه صلی الله علیه و اله فکان له أن یعطی ما شاء من شاء و یمنع من شاء و أعطاه أفضل مما أعطی سلیمان علیه السلام لقوله تعالی: (مَا ءَاتَاكُمُ ٱلرَّسُولُ فَخُذُوهُ وَ مَا نَهَاكُمْ عَنْهُ فَانتَهُوا) (الکافی، ج۱، ص۲۶۸، ح۱۰)؛ و عن العیاشی، عن الصادق علیه السلام: إنهذه الآیة جرت فی الکافر و المؤمن و البر و الفاجر من صنع إلیه معروف فعلیه أن یکافی به و لیس المکافاةان تصنع کما صنع حتی تربی، فإن صنعت کما صنع کان له الفضل بالابتداء (تفسیر الصافی، ج۵، ص۱۱۴)؛ العیاشی: عن جابر، عن أبی جعفر علیه السلام، قال: سألته عن تفسیر هذه الآیة من قول اللّٰه: (إِذْ قَالَ لِبَنِیهِ مَا تَعْبُدُونَ مِنْ بَعْدِى قَالُوا نَعْبُدُ إِلَاهَكَ وَ إِلَـٰهَ ءَابَائِكَ إِبْرَاهِیمَ وَ إِسْمَاعِیلَ وَ إِسْحَاقَ إِلَـٰهًا وَاحِدًا)، قال: جرت فی القائم علیه السلام (البرهان فی تفسیر القرآن‏،‏ ج۱، ص۳۳۶).

2.. إن القرآن حی لا یموت، و الآیة حیة لا تموت، فلو کانت الآیة إذا نزلت فی أقوام فماتوا مات القرآن، و لکن هی جاریة فی الباقین کما جرت فی الماضین. وقال عبد الرحیم: قال أبو عبداللّٰه علیه السلام: إن القرآن حی لم یمت، و إنه یجری کما یجری اللیل و النهار، و کما تجری الشمس و القمر، و یجری علی آخرنا کما یجری علی أولنا (همان‏،‏ ج۳، ص۲۳۱).

1.. این را هم باید دانست که کلمه جری (تطبیق کلی بر مصداق) - که ما در این کتاب از آن بسیار نام می‏بریم - اصطلاحی است که از کلمات ائمه اهل بیت علیهم السلام گرفته‏ایم ... و این خود سلیقه ائمه اهل بیت علیهم السلام است که همواره یک آیه از قرآن را بر هر موردی که قابل انطباق با آن باشد، تطبیق می‏کنند؛ هر چند که اصلاً ربطی به مورد نزول آیه نداشته باشد. عقل هم همین سلیقه و روش را صحیح می‏داند؛ برای این‏که قرآن به منظور هدایت همه انسان‏ها، در همه ادوار نازل شده تا آنان را به سوی آنچه باید بدان معتقد باشند، و آنچه باید بدان متخلق گردند، و آنچه که باید عمل کنند، هدایت کند؛ چون معارف نظری قرآن مختص به یک عصر خاص، و یک حال مخصوص نیست، آنچه را قرآن فضیلت خوانده، در همه ادوار بشریت فضیلت است، و آنچه را رذیلت و ناپسند شمرده، همیشه ناپسند و زشت است، و آنچه را که از احکام عملی تشریع نموده، نه مخصوص به عصر نزول است، و نه به اشخاص آن عصر، بلکه تشریعی است عمومی و جهانی و ابدی ... (المیزان فی تفسیر القرآن، ج۱، ص۶۶).

2.. نظر به اینکه قرآن مجید کتابی است همگانی و همیشگی، در غایب مانند حاضر جاری است و به آینده و گذشته مانند حال منطبق می‏شود؛ مثلاً آیاتی که در شرایط خاصه‏ای برای مؤمنین زمان نزول تکالیفی بار می‏کنند. مؤمنینی که پس از عصر نزول دارای همان شرایط هستند، بی‏کم و کاست همان تکالیف را دارند و آیاتی که صاحبان صفاتی را ستایش یا سرزنش می‏کنند یا مژده می‏دهند یا می‏ترسانند کسانی را که با آن صفات متصفند در هر زمان و در هر مکان باشند، شامل هستند. بنابر این، هرگز مورد نزول آیه‏ای مُخصِّص آن آیه نخواهد بود؛ یعنی آیه‏ای که درباره شخصی یا اشخاص معینی‏ نازل شده در مورد نزول خود منجمد نشده به هر موردی که در صفات و خصوصیات با مورد نزول آیه شریک است سرایت خواهد نمود. و این خاصه همان است که در عرف روایات به نام «جری» نامیده می‏شود. امام پنجم‏ علیه السلام در روایتی می‏فرماید: و اگر این طور باشد که وقتی آیه‏ای در قومی نازل شد، پس از آن همان قوم مردند آن آیه نیز بمیرد، از قرآن چیزی باقی نمی‏ماند و لیکن همه قرآن تا آسمان‏ها و زمین هست، جاری است و برای هر قوم آیه‏ای است که آن را می‏خوانند و از آن بهره نیک یا بد دارند. و در بعضی از روایات بطن قرآن، یعنی انطباق قرآن را به مواردی که به واسطه تحلیل به وجود آمده، از قبیل جری می‏شمارد (قرآن در اسلام، ص۷۰).