دادهاند، پاداش خواهیم داد. هر کس، کار شایستهای انجام دهد، مرد مؤمن باشد یا زن مؤمن، او را به حیاتی پاک، زنده میداریم؛ و پاداش آنها را به بهترین اعمالی که انجام دادهاند، خواهیم داد) .
حیات طیّبه، نظام هماهنگی است که لذّتهای دنیوی در آن، بخشی از همان لذّتهای خالص و پایداری هستند که ادامه آن، در سرای دیگر، نصیب انسان خواهد شد. از این رو، همان طور که در حدیثی از امیر مؤمنان علیه السلام آمد، لذّتی که انسان در دنیا تجربه میکند، از نوع همان لذّتهای خالص اُخروی است، با این تفاوت که برای نمونه، ذرّهای بسیار ناچیز از آن را در این دنیا، جهت هدایت و راهنمایی به انسان دادهاند.
به سوی برترین لذّت پایدار
جمعبندی روایات در باب سعادت، نشان میدهند که ملاک سعادت و شقاوت در بینش انسانی ـ اسلامی، لذّت و رنج ابدی است، به این معنا که در تعالیم اسلام، در معنای سعادت و شقاوت، تغییری داده نشده است و در این زمینه، مفهوم جدیدی مطرح نمیشود که از درک و فهم مردم، به دور باشد؛ بلکه سعادت را به همان معنای رایج لذّت پایدارتر، و شقاوت را به معنای عرفی رنج و مشقّت بیشتر میداند؛ ولی در مصداق آن دو، تغییر میدهد، و چون لذائذ و آلام دنیوی، دوام و ثباتی ندارند، آلام ابدی جهان آخرت را به عنوان مصادیق صحیح و حقیقی سعادت و شقاوت، مطرح میکنند.۱
در بینش الهی، زندگی انسان، دو مرحله خواهد داشت: مرحله دنیا و مرحله آخرت. زندگی دنیوی انسان، نسبت به زندگی بیپایان وی،