بنا بر این، بستر تمام لذّت‌های انسان، در زندگی فردی وی خلاصه نمی‌شوند؛ بلکه تجربه برخی لذّت‌ها، در فضای امنی محقّق می‌شود که بخشی از آن، مربوط به محیط اجتماع است. از این رو، هر لطمه‌ای که به این فضا وارد شود، در حقیقت، لذّت زندگی را تهدید کرده است. لیکن متأسّفانه جوامع بشری، همیشه با وارد شدن این لطمات به آن، مختل شده است که اتفاقاً منشأ آن، شهوترانی برخی افراد بوالهوس بوده است.
امنیت اجتماعی، نیاز به روح جوان‌مردی در سطح جامعه دارد. مروّت، حالتی است که به فرد، اجازه تجاوز به حقوق دیگران را نمی‌دهد، چه در خلوت و چه آشکارا و در میان مردم؛ امّا همچنان که امیر مؤمنان علیه السلام فرمود، این روح، با شهوترانی افراد، از محیط زندگی بشر، دور خواهد شد:
من زادت شهوته، قلّت مروّته.۱
کسی که شهوتش زیاد باشد [و شهوترانی کند]، جوان‌مردی‌اش کم می‌شود.
اگر چه برخی احکام اجتماعی، مانند حجاب و حفظ حریم مرد و زن از سوی دین یا قانون جامعه، الزامی است، لکن تا زمانی که شهواتْ کنترل نشوند، زمینه برای پذیرش چنین احکامی هم فراهم نخواهد شد و نتیجه شهوترانی این خواهد شد که فواحش و زشتی‌ها سراسر جامعه را فرا خواهند گرفت، زن‌ها برهنه در محیط بیرون از خانه حاضر می‌شوند، قُبح و زشتی شرب خمر شکسته می شود و ... . در چنین محیطی، چگونه می‌توان از لذّتی سالم، خالی از هر ناخالصی، برتر و پایدار
