با اين مقدّمه ميتوان گفت كه بزرگترين فتنهها ميتوانند بيشترين خطر را براي انسان داشته باشند. لذا ضروري است كه انسان نسبت به شهوت ـ به عنوان بزرگترين فتنه ـ احساس خطر بيشتري داشته باشد. امير مؤمنان علیه السلام در باره اين خطر میفرماید:
لا فتنة أعظم من الشهوة.۱
هيچ فتنهای، بزرگتر از فتنه شهوت نيست.
امّا نیرویی كه آدمي را به سوي اين فتنه ميكشانَد، همان هواي نفس است؛ ميلي كه فرد را به سوي خواهشهاي نامشروع شهوت ميكشانَد. اگر فتنه، زمينه ابتلاي انسان به محنت و عذاب را فراهم ميسازد، اميال و گرايشهاي نفساني، مسير وارد شدن او به گرداب فتنهها را هموار ميسازد. از اين رو علی علیه السلام میفرماید:
الهوی مطیة الفتنه.۲
هوس، مَركب فتنه است.
در حقيقت، ديگر خطراتي كه در اين باره گوشزد شدهاند، به نوعي، پيامدهاي وارد شدن به فتنه شهوتراني هستند.
۴. ابتلا به آفت و فساد
آفت، چيزي است كه اگر در جايي قرار بگيرد، باعث فساد ميشود.۳ لذا وقتي گياهي به آفتْ مبتلا ميشود، به دنبال آن، فساد و از بين رفتن آن گياه انتظار ميرود. به اين ترتيب، هنگامي كه آفتي به جان گياهي