شدّتهاي مختلف، بهترين، شديدترين و عميقترين لذّتها را در محدوده گزينش خود قرار دهد؛ ولي متأسّفانه، او گاهي در اين انتخاب، دچار اشتباه و لغزش ميشود و معيارهاي درست عقلاني را در گزينش خود رعايت نميكند؛ بلكه بر اساس معيارهاي غير عقلاني، غير منطقي و نادرست و يا حتّي بدون توجّه به هيچ معياري و به خاطر انس با لذّتهاي احساسي و ماديِ صرف، به گزينش برخي از لذّتها مي پردازد كه نتيجه برخي از اين انتخابها ممكن است وي را از رسيدن به لذّتِ عميقتر و والاتر باز دارد و از این گذشته، او را دچار پیامدهای مشقّتزا کند. از اين رو، اين لذّتجويي به دليل ايجاد مانع در مسير كمالجويي، نزد عقلا مطلوب نخواهد بود و ـ همان گونه كه در فصل پیشین گذشت ـ منشأ ارزش منفي خواهد شد.
ملاک: لذّتِ نامطلوب
بنا بر جايگاهي كه هيجانهاي مثبت در سرشت انسان دارند، در جهت رسيدن به شادكامي، میل به این هیجانات از جمله لذّتطلبی، زمينه را براي توليد و تنظيم رفتارهاي هدفمند، فراهم ميسازند. همان گونه که گذشت، اسلام نیز وجود اصل لذّتجویی را بد و نامطلوب نمیداند؛ امّا با مراجعه به آموزههای اسلامي، ميبينيم گاهی از لذّتطلبي، نکوهش شده است، مانند این فرمايش امير مؤمنان علي علیه السلام كه ميفرمايد:
اللذّات مُفسدات.۱
لذّتها مايه فسادانگيزی هستند.