اتفاق، به دلیل تمرکز و غرق شدن در لذایذ آنی و زودگذر و توجّه بیش از حد به هوس‌های کم‌ارزش شکل می‌گیرد.
انسان وقتی لذّتی را درک کرد، خوشایندی آن حالت، توجّهش را به طرف خود جلب می‌کند و در مراحل بعد، به دلیل جاذبیت حالت لذّت‌بخش، میلش به این که از آن شیء لذیذ، بیشتر استفاده کند، به تدریج شدت می‌یابد و در نتیجه، اوّلاً، از لذایذ دیگری که هست و می‌تواند از آنها بهره‌مند شود، غافل می‌مانَد و ثانیاً، در حالی که غرق در هوس‌ها و لذّتهای حیوانی است، به دلیل محرومیت از برخی توانایی‌های روحی و جسمی، نمی‌تواند مقدّمات رسیدن به لذّات معنوی برتر و پایدار را فراهم آورد. پس چگونه کسی که اسیر هوای نفس شده، می‌تواند در ملکوت آسمان‌ها پرواز نماید و از لذّت‌هایی برخوردار گردد که اهل زمین از درک آن بی‌بهره‌اند؟ پیامبر صلی الله علیه وآله در این باره می‌فرماید:
حرام علی كل قلب غری بالشهوات أن يجول فی ملكوت السموات.۱
بر هر قلبی که آزمند و اسیر شهوات شده، حرام است که در ملکوت آسمان‌ها سیر کند.
سیر در ملکوت آسمان‌ها، اوج لذّتی است که برای انسان، قابل تصوّر است. از آن جا که این لذّت، آسان به دست نمی‌آید، معمولاً انسان‌ها، حتّی به فکر دستیابی به آن هم نمی‌افتند؛ امّا جایگاهی است عالی و برای کسی مهیا نمی‌شود مگر به واسطه مجاهده و تلاشی که در آن راه انجام دهد.
