امّا چگونه مقدّمات نابودی می‌توانند لذّت‌بخش باشند، در حالی که آفات را به زندگی فرد سرازیر می‌کنند؟ امام زین العابدین علیه السلام می‌فرماید:
كيف تهنأ بالشهوات، و هی مطيه الآفات؟!۱
چگونه از شهوات لذّت می‌بری، در حالی که شهوات، مرکبی هستند به سوی آفات؟!
این است آغاز و پایان مَرکب لذّترانی و پیروی از شهوات؛ اوّلش وارد شدن در فتنه و بدي، و بعد اسير شدن در دام پیامدهای آن و تحمّل رنج و سختي، و آخرش، مبتلا شدن به آفات مفسد و ویرانگر و سرانجام، افتادن در دام هلاكت. شایسته است برای رهایی از این سرانجام خطرناک، مراقب افسار گسیختگی مَرکب لذّترانی و غلبه شهوات باشیم؛ همچنان‌که مولای متّقیان این موضوع را گوشزد می‌کنند:
إيّاكم و غلبة الشهوات علی قلوبكم، فإن بدايتها ملکة و نهايتها هلكة.۲
آگاه باشید نسبت به غلبه شهوات بر دل‌هایتان؛ چرا که ابتدای آن، اسیر شدن [در دام پیامدهای آن] است و سرانجام آن، هلاکت.
ب. محروميت‌های ناشی از لذّترانی
گفتيم که هر انساني فطرتاً خواهان لذّت است و از درد و رنج گريزان. لذّت از آن جهت كه سازگار با طبع آدمي و خوشايند اوست، برايش مطلوب است. لذا لذّت، از سنخ بهره‌مندي است؛ بهره‌مندي از چيزهايي كه لذّت‌آورند. ما همگي مي‌خواهيم از سلامت جسمي و روحي، آسودگي در معيشت، و امنيت رواني و اجتماعي بهره‌مند باشيم تا در
