روشن است كه انگيزه خدايى در اين كار ـ كه روزه دار مى گويد : «به قصد تقرّب به خدا ، غذا مى خورم» ـ نيازمند مقدّماتى است كه با اين عمل ، هماهنگ باشد ، كه از جمله آنها ، تناسب نوع و مقدار غذا با نياز بدن است .
بر اساس مقدّمات و توضيح هايى كه گذشت ، مى توان فشرده سخن را در زمينه اصلاح غذا به وسيله روزه دار ، در سه نكته زير خلاصه كرد كه پايبندى و رعايت آنها موجب مى شود تا روزه دار ، هر چه بيشتر ، از مواهب و دستاوردهاى ضيافت الهى ، بهره مند گردد :
۱ . حلال بودن آنچه خورده و آشاميده مى شود و پرهيز از غذاهاى حرام و شبهه ناك .
۲ . تناسب نوع و مقدار غذاها و نوشيدنى ها با نياز و خواسته بدن و پرهيز روزه دار از غذاهاى رنگارنگ و افزون از حدّ نياز .
۳ . خوردن و آشاميدن به قصد قربت و با انگيزه كسب رضاى الهى و اطاعت از فرمان او .
عالم ربّانى مرحوم آية اللّه ميرزا جواد آقا ملكى تبريزى ، در پايان بحثى كه درباره انواع روزه داران از جهت برخوردشان با خوردنى ها و آشاميدنى ها دارد ، مى گويد :
برخى از آنان ، همه خورد و خوراكشان ، حلال و دور از اسراف و تجمّل است ؛ بلكه در مقدار خوردنى و آشاميدنى شان ، حتّى از اندازه حلال و غير مكروه هم متواضعانه مى كاهند و اين گونه از لذّت مى گذرند و در خورشت ، به يك نوع ، بسنده مى كنند ، يا بعضى از لذّت ها و فزونى ها را ترك مى كنند .
درجات آنان نزد پروردگارشان ، كه نگاه دارنده تلاش ها و مجاهدت هاى آنان است ، محفوظ است و آنان پاداش مى يابند و هيچ ستمى به آنان نمى شود . خداوند ، آنان را به بهترين كارهايشان پاداش مى دهد و از عطاى خويش ، بى حساب بر آنان مى افزايد .
