ب ـ دعاى حج
۴۹۵.امام صادق و امام كاظم عليهماالسلام:از اوّل تا پايان ماه رمضان ، پس از هر نماز واجب مى گويى:
«خداوندا! امسال و در هر سال ، تا وقتى مرا زنده مى دارى ، حجّ خانه خودت را روزى ام كن ، در آسانى و تن درستى و وسعت روزى از سوى خودت؛ و جاى مرا در آن جايگاه هاى ارزشمند و حرم هاى شريف ، خالى مگذار و از زيارت قبر پيامبرت ـ كه درود تو بر او و خاندانش باد ـ محرومم مكن؛ و در همه نيازهاى دنيا و آخرت ، براى من باش!
خداوندا! از تو مى خواهم در آنچه حتمى و مقدّر مى كنى از فرمان قطعى در شب قدر ، از آن تقديرى كه برنمى گردد و عوض نمى شود ، كه مرا از حُجّاج خانه با حرمت خويش قرار دهى؛ از آنان كه حجّشان پذيرفته ، تلاششان پاداش يافته ، گناهانشان آمرزيده ، و خطاهايشان پوشيده است؛ و در آنچه تقدير و حتمى مى كنى ، اين را قرار بده كه عمرم را در فرمان بُردارى ات بلند گردانى و روزى ام را بر من وسعت بخشى و امانت و بدهىِ مرا از جانب من ادا كنى! آمين ، اى پروردگار جهانيان!».
ر . ك : ص ۵۰۱ ، ح ۵۲۰
ج ـ دعاى «يا عَلىُّ يا عَظيمُ»
۴۹۶.الإقبال:در ماه رمضان ، پس از هر نماز واجب ، چه شب باشد و چه روز ، مى گويى:
«اى والا ، اى بزرگ ، اى آمرزنده ، اى مهربان! تو ، آن پروردگار بزرگى كه همانند او ، چيزى نيست و او شنواى بيناست ، و اين ، ماهى است كه آن را بزرگ داشته ، كرامت و شرافت بخشيده ، و بر [ ديگر] ماه ها برترى داده اى ، و اين ، ماهى است كه روزه دارىِ آن را بر من واجب كرده اى ، و آن ، ماه رمضان است كه در آن ، قرآن را براى راهنمايى مردم و به عنوان نشانه هايى روشن از هدايت و فرقان [جداكننده حق از باطل] ، نازل كرده اى و شب قدر را در آن قرار داده و آن را بهتر از هزار ماه قرار داده اى. پس ، اى صاحب نعمت و منّت كه كسى را بر تو منّتى نيست! با آزاد كردنم از آتش ، بر من نيز ، در جمع آنان كه بر ايشان منّت مى گذارى ، منّت گذار و وارد بهشتم كن! به رحمتت ، اى مهربان ترينِ مهربانان!».
