۳۹۱.پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :هيچ بنده اى نيست كه روزه بگيرد و هنگام افطارش بگويد: «اى بزرگ ، اى بزرگ! تو معبود منى. هيچ معبودى جز تو نيست. گناه بزرگ مرا بيامرز! همانا گناه بزرگ را جز بزرگ نمى آمرزد» ، مگر آن كه از گناهانش بيرون مى آيد ، همچون روزى كه مادرش او را زاده است.
۳۹۲.امام صادق عليه السلام:پيامبر خدا به امير مؤمنان عليه السلام فرمود : «اى ابو الحسن! اين ، ماه رمضان است كه آمده است. دعاى خودت را پيش از افطارت قرار بده؛ چرا كه جبرئيل عليه السلام نزد من آمد و گفت: اى محمّد! هر كس در ماه رمضان ، پيش از آن كه افطار كند ، اين دعا را بخواند ، خداوندْ دعايش را مستجاب مى كند ، روزه و نمازش را مى پذيرد ، ده دعاى او را اجابت مى كند ، گناهش را مى آمرزد ، اندوهش را مى زدايد ، رنجش را برطرف مى كند ، حوائجش را بر مى آورد ، او را به خواسته اش مى رساند ، عملش را با اعمال پيامبران و صدّيقانْ بالا مى برد ، و روز قيامت با چهره اى درخشان تر از ماه شب چهاردهم مى آيد .
گفتم: آن ، كدام دعاست ، اى جبرئيل؟
گفت: بگو :
خداوندا! اى پروردگار نور بزرگ و اى پروردگار تخت افراشته و اى پروردگار درياى سرشار و اى پروردگار شَفْع ۱ بزرگ و اى نور ارجمند و اى پروردگار تورات و انجيل و زبور و قرآن بزرگ! تو ، معبود آنانى كه در آسمان ها و زمين اند و در آنها ، معبودى جز تو نيست. تو جبّار آنانى كه در آسمان ها و زمين اند و در آنها ، جبّارى جز تو نيست. تو پادشاه آنانى كه در آسمان ها و زمين اند و در آنها ، جز تو پادشاهى نيست. تو را به نام بزرگت و فروغ چهره تابانت و به فرمان روايى ديرينت مى خوانم.
اى زنده ، اى برپاى! اى زنده ، اى برپاى! اى زنده ، اى برپاى! تو را به آن نامت مى خوانم كه به سبب آن ، هر چيزْ تابان است ، و به آن نامت كه به سبب آن ، آسمان ها و زمينْ فروزان اند ، و به آن نامت كه به سبب آن ، اوّلين و آخرين ، شايسته شده و مى شوند.
اى زنده پيش از هر زنده! اى زنده پس از هر زنده! اى زنده اى كه معبودى جز تو نيست! بر محمّد و خاندان محمّد درود فرست و گناهان مرا بيامرز و در كار من آسانى و گشايشى نزديك قرار بده و مرا بر آيين محمّد و خاندان محمّد و بر شيوه و سيره محمّد و خاندان محمّد و بر سنّت محمّد و خاندان محمّد ـ كه بر او و آنان درود باد ـ استوار بدار!
عمل مرا در زمره [ اعمال] بالا برده شده پذيرفته قرار بده و آن گونه كه به دوستانت و فرمان بردارانت عطا كرده اى، به من هم عطا كن! همانا من به تو ايمان ، و بر تو توكّل دارم. به سوى تو باز مى گردم و سرانجامم به سوى توست. همه خير را براى من و خانواده و فرزندم فراهم آر و هر بدى را از من و فرزندم و خانواده ام دور بگردان!
تو مهرورز و صاحب نعمتى؛ پديدآورنده آسمان ها و زمينى؛ به هر كه خواهى ، خير مى دهى و از هر كه خواهى ، آن را برمى گردانى. پس با رحمتت بر من منّت بگذار ، اى مهربان ترينِ مهربانان! ».
