«ترس (بيم) از خدا»

خود محور دنيايي

تکاليف ديني‌ام را به اين دليل انجام مي‌دهم که در زندگي، دچار خشم خدا نشوم.

خدا را اطاعت مي‌کنم؛ چون نگرانم که در سختي‌هاي زندگي، مرا رها کند.

وقتي در زندگي خود، مشکلي ندارم، رابطه‌ام با خدا کم‌رنگ مي‌شود.

وقتي براي نجات از يک موقعيت مشکل و خطرناک، با خدا عهدي مي‌بندم، پس از برطرف شدن مشکل، در انجام دادن آن، کوتاهي مي‌کنم.

وقتي نگران مي‌شوم يا احساس ناايمني و تهديد مي‌کنم، بيشتر به عبادات و تکاليف ديني خودم توجّه مي‌کنم.

خود محور عقبايي

از خدا مي‌ترسم؛ زيرا گناهکار و نافرمانبردار بوده‌ام.

بيشتر از آن‌که به بهشت خدا دل ببندم و چشم اميد داشته باشم، از عذاب و جهنّم او ترسان و هراسناکم.

وقتي به عذاب و جهنّم فکر مي‌کنم، بيشتر به خدا نزديک مي‌شوم.

هدف من از شرکت در مجالس، محافل و مراسم مذهبي، طلب بخشش و جبران نافرماني‌ها و گناهان خودم است.

واقعيتْ اين است که اگر تهديد عُقوبت و جهنّم نبود، ديگر دليلي براي اطاعت از خدا نداشتم.

خدا محور

وقتي به بزرگي و عظمت خدا فکر مي‌کنم، خودم را مقصّر و خطاکار مي‌يابم.

نگران پذيرفته نشدن عبادت‌ها و تکاليف ديني خود هستم.

هنگام راز و نياز با خدا، نگران کوتاهي‌ها و نافرماني‌هاي خود هستم.

وقتي مرتکب گناه يا خطايي مي‌شوم، نگران اين هستم که مبادا از چشم خدا بيفتم.

نگرانم که آيا تا پايان عمر، از نعمت هدايت خداوند بهره‌مند خواهم بود يا نه؟