بهشت و نعمت‌هاي آن براي تطميع غير مسلمانان براي گرايش به اسلام و نيز مسلمانان، به پيروي از احكام و تعاليم اسلامي، كمک گرفته است.۱ بنا بر اين، هدف اين بخش از متون ديني، آگاه کردن مردم و مژده دادن آنها به پيامدهاي مثبت اعمال و برانگيختن اشتياق و اميد در مردم است تا به وسيله آن، مسير مردم، اصلاح شود و اعمال آنان تنظيم گردد.
در همين چارچوب، هنگامي که از رسالت تبشيري پيامبر اسلام صلي الله عليه و آله صحبت مي‌شود نيز، بيان همين حقيقت است که آن حضرت مأموريت دارد تا مردم را به آنچه از آنها بي‌خبرند و يا نسبت به آنها بي‌توجّه‌اند، بشارت دهد؛ باشد که با توجّه دادن و حساس کردن مردم نسبت به آنها، مردم، با اشتياقِ دست يافتن به آنها، رفتار و کردار خود را اصلاح کنند و يا با اميدواري و انگيزه بيشتر، به رفتارهاي درست خود ادامه دهند.
از سوي ديگر، در اسلام، خداوند نيز به عنوان خدايي مهربان، بخشنده و نيکي کننده ـ که به نيازهاي بندگان آگاه بوده و با علاقه‌مندي و کرامت به آنها پاسخ داده و مي‌دهد ـ ، معرّفي شده است. خداوند در قرآن، بيش از هر چيز به صفات رحمتش،۲ توصيف، معرّفي و ستوده شده است. به عنوان مثال، قرآن کريم با آيه
1.بخش مهمي از آيات قرآن كريم، به مسئلۀ تبشير يا بشارت و مژده اختصاص دارد، به نحوي كه اين واژه و مشتقات آن بيش از هفتاد بار، در قرآن كريم به كار رفته است و اين البته غير از آياتي است كه بدون اين واژه به تبشير پرداخته‌اند. همچنين در قرآن كريم ۱۴۵ بار واژۀ «جنّة» وارد شده است و البته باز هم اين تعداد، بجز آياتي است كه قبل يا بعد از اين آيات، و يا در موارد ديگر، بدون ذكر نامي از بهشت، به اين مسئله پرداخته‌اند. علاوه بر اين كه در قرآن، از بهشت، با تعبيرهاي متفاوتي مانند: «جنّة النعيم» (۱۳ بار)، «جنّتي»، «دار السلام» (۲ بار)، «دار المتّقين»، «دار المقامة»، «دار الأمان» و «دار الكرامة». در احاديث نقل شده از معصومانۀ نيز صدها حديث در اين زمينه وجود دارند كه به عنوان نمونه، بيش از هزار مورد آن، در گروه «دانش‌نامه‌نگاري» پژوهشکدۀ علوم و معارف حديث، تهيه شده و آمادۀ انتشاراند.
2.. رحمت در لغت، به معناي رقّت و دلسوزي آمده است (راغب اصفهاني، ص ۳۴۷) و لذا نسبت به شخص نيازمندي مصداق مي‌يابد که بايد مورد حمايت قرار گيرد و به او کمک شود. به بيان ديگر، هنگامي که عواطف ما به شخصِ نيازمندِ مراقبت و نگهداري، جريان مي‌يابد، نام «رحمت» بر خود مي‌گيرد. مرحوم علامه طباطبايي در اين باره مي‌فرمايد: رحمت، به معناى نوعى تأثير نفسانى است، که از مشاهدۀ محروميت محرومى که کمالى را ندارد و محتاج به رفع نقص است، در دل پديد مىآيد و صاحب‌دل را وادار مىکند به اين که در مقام برآيد و او را از محروميتۀ نجات داده و نقصش را رفع کند (علامه طباطبايي، ج ۱۶، ص ۱۶۶).
