چهارم . روايات فراوان (شايد در حدّ تواتر) ، تداوم شب قدر را پس از پيامبر خدا مى رسانند. شمارى از اين روايات ، استمرار اين شب را از آغاز خلقت و همراه انسان تا پايان عمر جهان ، تأييد مى كنند.
پس ، آنچه در تفسير الدرّ المنثور ، از پيامبر صلى الله عليه و آله روايت شده كه: «خداوند ، شب قدر را به امّت من بخشيد و آن را به پيشينيان عطا نكرده بود» ، علاوه بر ضعف سند ، در برابر قرائن و دلايل گذشته ، قابل اعتماد نيست.
چهارم . تعيين شب قدر
قرآن كريم ، از يك سو ، نزول قرآن را در ماه رمضان مى داند: « شَهْرُ رَمَضَانَ الَّذِى أُنزِلَ فِيهِ الْقُرْءَانُ ؛ ماه رمضان ، ماهى كه قرآن در آن نازل شده است» و از سويى با صراحت ، نزول آن را در شب قدر مى داند: « إِنَّـآ أَنزَلْنَاهُ فِى لَيْلَةِ الْقَدْرِ ؛ آن را در شب قدر نازل كرديم». مقتضاى جمع ميان اين دو آيه ، آن است كه شب قدر ، حتما در ماه رمضان باشد.
اين ، در حالى است كه در روايات اهل سنّت ، در بيان اين كه شب قدر ، كدام شب از شب هاى ماه رمضان است ، اختلافات فراوانى است ، به گونه اى كه جمع ميان آنها ممكن نيست.
رواياتى كه از اهل بيت عليهم السلام در تعيين شب قدر نقل شده ، به پنج دسته قابل تقسيم اند:
دسته اوّل . رواياتى كه شب قدر را در دهه آخر ماه رمضان تعيين مى كنند.
