این روایت می‌فرماید که ابتدای غضب، هر ‌کسی غلبه‌کردن بر خشمش را ناممکن تلقی می‌کند؛ مانند کوهی که بخواهد یک لقمه‌اش کند؛ اما به تدریج این کار ممکن و عملی است آن هم به وسیله جهت‌دادن شناخت خود به سوی ارزش و قیمت شخصیت خود و کنترل عمدی از خشم. احتمالاً خشم می‌تواند، ناشی از کمبود اعتماد به نفس یا حرمت‌‌خود باشد؛ زیرا فردی که عصبانی است، واهمه از دست‌ دادن مابقی ارزش خود را دارد و به همین خاطر، به شدت احساس خطر می‌کند یا از خود دفاع می‌کند. برخلاف کسی که از سطح حرمت‌خود بالایی برخوردار باشد که به این زودی احساس خطر بر خود نخواهد کرد.
مطلب بعدی، مربوط به بُعد عاطفی دستورالعمل است که فرد شنونده را با نوعی تشویق به عاقبت تحمل و کنارآمدن با خشم، نوید پیروزی و غلبه بر خشم می‌دهد. در ضمن گوشزد می‌کند، فرد خشمگین، ارزش شخصیت خود را نمی‌داند و الا خشم خود را بروز نمی‌دهد. کل روایت نیز، نوعی روح اطاعت و تبعیت از حقیقت را می‌رساند. توجه به مبدأ دستور که رب رحیم باشد و تعصب به اجرای حکم او، موجب یادآوری به موقع توصیه‌های او خواهد شد. در برخی از احادیث توانایی کنترل خشم، به عنوان پاداش عبادت روزه‌داری مستحب، محسوب شده است:
قَالَ رَسُولُ اللهِ صلی الله علیه و آله: مَن صَامَ شَعبَانَ کانَ لَهُ طُهراً مِن کلِّ زَلَّةٍ وَ وَصمَةٍ وَ بَادِرَةٍ قَالَ أَبُو حَمزَةَ قُلتُ لأَبِی جَعفَرٍ علیه السلام مَا الوَصمَةُ قَالَ الیمِینُ فِی المَعصِیةِ وَ النَّذرُ فِی المَعصِیةِ قُلتُ فَمَا البَادِرَةُ قَالَ الیمِینُ عِندَ الغَضَبِ وَ التَّوبَةُ مِنهَا النَّدَمُ^۱.

«پروردگارم عزّ‌و‌جلّ فرموده است که این را پذیرا شوم و پناه دهم.»؛ لذا آستین خود را گشود و پرنده داخل آن شد. باز [شکاری ]به او گفت: «تو شکار مرا گرفتی؛ درحالی‌که من چند روز است، دنبال آن هستم». آن پیامبر گفت: «پروردگارم عزّ‌و‌جلّ به من فرموده است که این را نومید نکنم.»؛ پس، تکه‌ای از ران خود را قطع کرد و پیش باز انداخت و به راه خود ادامه داد. در راه، مردار گندیده کرم افتاده‌ای دید. گفت: «پروردگارم عزّ‌و‌جلّ مرا فرموده است که از این فرار کنم»؛ پس از آن گریخت و برگشت. در خواب دید که انگار به او گفته شد: «تو مأموریت خود را به انجام رساندی، حال آیا می‌دانی این‌ها چه بود؟» گفت: «نه». به او گفته شد: «امّا آن کوه، خشم است. بنده هر گاه عصبانی شود، از عظمت و شدت خشم، خودش را نمی‌بیند و قدر و ارزش خویش را نمی‌شناسد. امّا چون خویشتن داری کند و قدر و ارزش خود را بشناسد و خشمش آرام گیرد، فرجام آن خشم، چون لقمه گوارایی است که می‌خورد، امّا آن تشت، عمل صالح است که هر گاه بنده آن را پوشیده بدارد و مخفی نگه‌دارد، خداوند عزّ‌و‌جلّ آن عمل را آشکار می‌گرداند تا علاوه بر ثوابی که برای آخرت او ذخیره می‌کند، در همین دنیا او را با آن آراسته گرداند؛ امّا آن پرنده، مردی است که تو را اندرزی دهد. پس او را پذیرا شو و اندرزش را قبول کن؛ امّا آن باز [شکاری]، مردی است که برای حاجتی پیش تو می‌آید، چنین کسی را نومید مگردان و امّا آن گوشت گندیده، غیبت است؛ پس از آن بگریز»^۱.