1.عن علی علیه السلام _ من كتابٍ له إلی عبد الله بن عبّاس _ : «أَمَّا بَعدُ، فَإِنَ‏ المَرءَ لَیفرَحُ‏ بِالشَّیءِ الَّذِی لَم یكُن لِیفُوتَهُ، ویحزَنُ عَلَى الشَّیءِ الَّذِی لَم یكُن لِیصِیبَهُ، فَلا یكُن أَفضَلَ مَا نِلتَ فِی نَفسِکَ مِن دُنیاکَ بُلُوغُ لَذَّةٍ أو شِفَاءُ غَیظٍ، ولكِن إِطفَاءُ بَاطِلٍ أو إِحیاءُ حَقٍّ، ولیكُن سُرُورُکَ بِمَا قَدَّمتَ، وأَسَفُکَ عَلَى مَا خَلَّفتَ، وهَمُّکَ فِیمَا بَعدَ المَوتِ». امام علی علیه السلام _ در نامه‌ی به عبد الله بن عباس _ نوشت: «اما بعد، همانا آدمی برای دست‌یافتن به چیزی شاد می‌شود كه خواه‌ناخواه به او می‌رسید و برای دست نیافتن به چیزی اندوهگین می‌شود كه هیچ‌گاه به او نمی‌رسید؛ بنابر این، نكند بالاترین هدف تو در این دنیا رسیدن به لذّتی یا فرو‌نشاندن خشمی [از طریق انتقام] باشد؛ بلكه باید هدفت، خاموش كردن باطلی یا زنده كردن حقّی باشد و باید شادی تو به خاطر آن چیزی باشد كه پیشاپیش [به سرای آخرت] فرستاده‌ای و اندوهت برای آن چیزی باشد كه به جا گذاشته‌ای و همه اهتمامت آنچه پس از مرگ است، باشد.»
نهج‌ البلاغة: نامۀ ۶۶.

2.غرر الحكم، ح۷۱۶۵.

1.عن عمّ أحنف ‌بن قیس‌أنّه أتی رسولَ الله صلی الله علیه و آله فقال: «قُل لِی قَولاً ینفَعُنِی وَ أَقلِل عَلیَّ لَعَلِّی أَعِیهُ قَالَ صلی الله علیه و آله: لاتَغضَب فَعَادَ لَهَ مِرَاراً کُلُّ ذَلِکَ یرجِعُ إِلَیهِ قَالَ رَسُولُ اللهِ صلی الله علیه و آله أَن لاتَغضَب»؛ «عموی أحنف ‌بن‌قیس نزد رسول خدا صلی الله علیه و آله رفت و گفت: كلام مختصر و مفیدی كه بتوانم بر آن محافظت كنم، برایم بیاموز. فرمودند: خشم ‌مگیر». چندبار دیگر خواسته خود را تكرار كرد و هربار حضرت فرمودند: خشم‌مگیر.
مسند ابن ‌حنبل، ج۵، ص۳۷۲.

2.عن ابن‌عمر قال لقی إبلیسُ‏ موسى‏ فقال‏ لموسى: أَنتَ الَّذِی اصطَفَاکَ اللهُ بِرِسَالَتِهِ وَ كَلَّمَکَ تَكلِیماً وَ أَنَا أُرِیدُ أَن أَتُوبَ فَاشفَع لِی إِلَى رَبِّی أَن یتُوبَ عَلَیَّ، قَالَ مُوسَى نَعَم: فَدَعَا مُوسَى رَبَّهُ فَقِیلَ یا مُوسَى قَد قُضِیت حَاجَتُک فَلَقِیَ مُوسَى إِبلِیسَ وَ قَالَ: قَد أُمِرتَ أَن تَسجُدَ بِقَبرِ آدَمَ وَ یتَابَ عَلَیکَ فَاستَكبَرَ وَ غَضِبَ وَ قَالَ: لَم أَسجُد لَهُ حَیاً أَسجُدُ لَهُ مَیتاً ثُمَّ قَالَ إِبلِیسُ یا مُوسَى: إِنَّ لَک عَلَیَّ حَقّاً بِمَا شَفَعتَ لِی إِلَى رَبِّکَ فَاذكُرنِی عِندَ ثَلاثٍ لا أَهلِكُکَ فِیمَن أُهلِکُ اذكُرنِی‏ حِینَ تَغضَبُ فَإِنِّی أَجرِی مِنک مَجرَى الدَّمِ، وَ اذكُرنِی حِینَ تَلقَى الزَّحفَ فَإِنِّی آتِی ابنَ آدَمَ حِینَ یلقَى الزَّحفَ فَأُذَكِّرُهُ وُلدَهُ وَ زَوجَتَهُ حَتَّى یوَلِّی وَ إِیاک أَن تُجَالِسَ امرَأَةً لَیسَت بِذَاتِ مَحرَمٍ فَإِنِّی رَسُولُهَا إِلَیک وَ رَسُولُکَ إِلَیهَا»؛ «ابلیس، حضرت موسی را دیدار كرد و به او گفت: تو كسی هستی كه خداوند تو را به پیامبری برگزیده و با تو سخن گفته است. من گناه‌ كرده‌ام و می‌خواهم توبه كنم، شفاعت مرا به پروردگارم بكن تا مرا ببخشاید. حضرت موسی قبول كرد و خدایش را خواند. بدو گفته شد كه ای موسی! حاجتت را برآوردم. موسی ابلیس را دید و فرمود: دستور داده ‌شده كه بر قبر آدم سجده كنی و این [موجب] پذیرش توبه‌ات می‌شود. ابلیس تكبر ورزید و خشمگین شد و گفت: [وقتی كه ] آدم زنده بود به او سجده نكردم، آیا بر مرده او سجده كنم؟ بعد از آن ابلیس گفت: ای موسی به خاطر این وساطتی كه نمودی، حقی بر گردن من داری. در سه جا مرا به یادآور كه تو را در شمار كسی‌كه نابود كرده‌ام هلاک نمی‌كنم: به هنگام خشم مرا یاد كن كه من در تو، همانند خون جاری می‌شوم و هنگام نبرد مرا یاد كن كه من در آن زمان به سوی انسان می‌آیم و فرزند و همسرش را به یادش می‌اندازم؛ لذا از جنگ رو برمی‌گرداند و از همنشینی با نامحرم بر حذر باش كه من پیام‌رسان او به تو هستم و از تو به آن».
الدر المنثور، سیوطی، ج۱، ص۵۱؛ بحار الأنوار، ج۶۰، ص۲۸۰، ح۱۶۹.