1.الإمامُ الصادقُ‌ علیه السلام: «من رسالته إلی جماعة الشیعة...فَاتَّقُوا اللهَ أَیتُهَا العِصَابَةُ النَّاجِیةُ إِن أَتَمَّ اللهُ لَكُم مَا أَعطَاكُم بِهِ فَإِنَّهُ لا یتِمُّ الأَمرُ حَتَّی یدخُلَ عَلَیكُم مِثلُ الَّذِی دَخَلَ عَلَی الصَّالِحِینَ قَبلَكُم وَ حَتَّی تُبتَلَوا فِی أَنفُسِكُم وَ أَموَالِكُم وَ حَتَّی تَسمَعُوا مِن أَعدَاءِ اللهِ أَذًی كَثِیراً فَتَصبِرُوا وَ تَعرُكُوا بِجُنُوبِكُم وَ حَتَّی یستَذِلُّوكُم وَ یبغِضُوكُم وَ حَتَّی یحَمِّلُوا عَلَیكُمُ الضَّیمَ فَتَحَمَّلُوا مِنهُم تَلتَمِسُونَ بِذَلِک وَجهَ اللهِ وَ الدَّارَ الآخِرَةَ وَ حَتَّی تَكظِمُوا الغَیظَ الشَّدِیدَ فِی الأَذَی فِی اللهِ عَزَّ‌وَ‌جَلَّ یجتَرِمُونَهُ إِلَیكُم وَ حَتَّی یكَذِّبُوكُم بِالحَقِّ وَ یعَادُوكُم فِیهِ وَ یبغِضُوكُم عَلَیهِ فَتَصبِرُوا عَلَی ذَلِک مِنهُم‏».
الکافی، ج۸، ص۵؛ بحار الأنوار، ج۷۵، ص۲۱۳.

1.ابن‌سنانٍ عن‌أبی عبد الله علیه السلام: «قَالَ الحَوَارِیونَ لِعِیسَی‌بنِ‌مَریمَ: یا مُعَلِّمَ الخَیرِ أَعلِمنَا أَی الأَشیاءِ أَشَدُّ فَقَالَ أَشَدُّ الأَشیاءِ غَضَبُ اللهِ عَزَّ‌وَ‌جَلَّ قَالُوا فَبِمَ یتَّقَی غَضَبُ اللهِ قَالَ بِأَن لا تَغضَبُوا قَالُوا وَ مَا بَدءُ الغَضَبِ قَالَ الكِبرُ وَ التَّجَبُّرُ وَ مَحقَرَةُ النَّاسِ»؛ «حواریون به عیسی علیه السلام گفتند: ای معلم نیكی! به ما بیاموز كه چه چیز سخت‌ترین چیز است؟ فرمود: سخت‌ترین چیز، خشم خداست. گفتند: چگونه از خشم خدا دوری كنیم؟ فرمود: با خشمگین‌نشدن».
بحار الأنوار، ج۷۰، ص۲۶۳. قَالَ رَسُولُ اللهِ‌ صلی الله علیه و آله: «مَن كَفَّ غَضَبَهُ عَنِ النَّاسِ كَفَّ اللهُ تَبَارَک وَ تَعَالَی عَنهُ عَذَابَ یومِ القِیَامَةِ»؛ «هر‌كس خشمش را از مردم دور سازد، خداوند عذاب روز قیامت را از او دفع می‌كند».
بحار الأنوار، ج۹۲، ص۳۳۹. قال رسول الله صلی الله علیه و آله: «مَن كَفَّ لِسَانَهُ سَتَرَ اللهُ عُورَاتَهُ وَ مَن مَلَک غَضَبَه وَقَاهُ اللهُ عَذَابَهُ»؛ «هر كس زبانش را نگه‌ دارد، خداوند عیب‌هایش را می‌پوشاند، و هر‌كس خشمش را مسلط باشد، خداوند او را از عذابش مصون می دارد».
إرشاد القلوب، ج۱، ص۱۰۳. الإمام علی أمیرالمؤمنین علیه السلام: «الحِلمُ عِندَ شِدَّةِ الغَضَبِ یؤَمِّنُ غَضَبَ الجَبَّارِ»؛ «بردباری هنگام خشم شدید، موجب ایمنی از خشم خداوند جبار می‌شود».
مستدرک الوسائل، ج۱۲، ص۱۱. قال الإمام الصادق‌ علیه السلام: «یا هِشَامُ مَن كَفَّ نَفسَهُ عَن أَعرَاضِ النَّاسِ أَقَالَ اللهُ عَثرَتَهُ یَومَ القِیَامَة وَ مَن كَفَّ غَضَبَهُ عَنِ النَّاسِ كَفَّ اللهُ عَنهُ غَضَبَهُ یَومَ القِیَامَةِ»؛ «ای هشام! هر‌كس خود را از لطمه‌زدن به آبروی مسلمانان نگهدارد، خداوند در روز قیامت از لغزش‌هایش می‌گذرد و هر‌كس خشم خود را از مردم نگهدارد، خداوند نیز خشمش را از او در روز قیامت نگه خواهد داشت».
همان. «أَوحَی اللهُ إِلَی دَاوُودَ‌ علیه السلام: إِذَا ذَكَرَنِی عَبدِی حِینَ یغضَبُ، ذَكَرتُهُ یَومَ القِیَامَةِ فِی جَمِیعِ خَلقِی، وَ لا أَمحَقُهُ فِیمَن أَمحَقُ»؛ «خداوند به داوود علیه السلام وحی فرمود: هر گاه بنده من، در هنگامی‌كه خشم می‌گیرد، مرا یاد كند، روز قیامت در میان همه خلقِ خود به یاد او باشم و او را به همراه كسانی كه نابودشان می‌كنم، نابود نگردانم».
بحار الأنوار، ج۷۰، ص۲۶۶. قال رسول الله: «مَن كَظَمَ غَیظاً وَ لَو شَاءَ أَن یمضِیهُ أَمضَاهُ أَملأَ اللهُ قَلبَهُ یَومَ القِیَامَةِ رِضَاهُ»؛ «هر‌كس خشمی را فرو خورد كه اگر بخواهد، می‌تواند آن را به كار گیرد، خداوند در روز قیامت، دلش را از خشنودی خود پُر سازد».
الكافی،‌ ج۲، ص۱۱۰.