از دیگر آداب هنگام نیایش، «نیایش آهسته» است. خداوند متعال در قرآن کریم پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله را به این شیوه نیایش، توصیه میکند:
(وَاذْکُر رَّبَّکَ فِى نَفْسِکَ تَضَرُّعًا و خِیفَةً و دُونَ الْجَهْرِ مِنَ الْقَوْلِ بِالْغُدُوِّ و الاْصَالِ و لاَ تَکُن مِّنَ الْغَفِلِینَ.۱
۰.و پروردگارت را هر صبح و شام، در دل خود، به زارى و ترس، بىآنکه صدایت را بلند کنى، یاد کن و از غافلان مباش).
«بلند کردن دستها»، ادب دیگری هنگام نیایش است که از سیره رسول خدا صلی الله علیه و آله است. در حدیثی از امام حسین علیه السلام آمده است: بلند کردن دستها همچون نیازمندی که برای گرفتن غذا دستش را دراز میکند، سیره پیامبر صلی الله علیه و آله هنگام دعا است:
کانَ رَسولُ اللّهِ صلی الله علیه و آله یرفَعُ یدَیهِ إذَا ابتَهَلَ ودَعا، کَما یستَطعِمُ المِسکینُ.۲
۰.پیامبر خدا صلی الله علیه و آله هرگاه درخواست و دعایى میکرد، دستانش را همچون مستمندى که غذا میطلبد، دراز میکرد.
آن حضرت، بلند کردن دستها هنگام دعا را به دیگران نیز سفارش میکرد؛ از جمله به امام على علیه السلام فرمود:
عَلَیکَ بِرَفعِ یدَیکَ إلى رَبِّکَ، وکَثرَةِ تَقَلُّبِها.۳
۰.دستهایت را به سوى پروردگارت بلند کن و آنها را بسیار پشت و رو بگردان.
«پافشاری و قاطعیت» در دعا و نیایش، نیز از جمله آداب نیایش است، خواه دعا مستجاب شود یا نشود. از امام صادق علیه السلام نقل است که پیامبر خدا صلی الله علیه و آله فرمود:
رَحِمَ اللّهُ عَبدا طَلَبَ مِنَ اللّهِ عزّ و جل حاجَةً فَأَلَحَّ فِی الدُّعاءِ، استُجیبَ لَهُ أو لَم یُستَجَب لَهُ و تَلا هذِهِ الآیةَ: (وَأَدْعُواْ رَبِّى عَسَى أَلَّا أَکُونَ بِدُعَاءِ