ما أدنى ما یُجزِئُ مِنَ التَّمجیدِ؟ قالَ صلی الله علیه و آله: «قُل: اللّهُمَّ أنتَ الأَوَّلُ فَلَیسَ قَبلَکَ شَیءٌ و أنتَ الآخِرُ فَلَیسَ بَعدَکَ شَیءٌ و أنتَ الظّاهِرُ فَلَیسَ فَوقَکَ شَیءٌ و أنتَ الباطِنُ فَلَیسَ دونَکَ شَیءٌ و أنتَ العَزیزُ الحَکیمُ».۱
۰.«هر دعایى که پیش از آن تمجیدى نباشد [در خواستى] ناقص است. نخست تمجید [خداوند] و سپس دعا!» [راوى گوید:] گفتم: کمترین حدّ تمجید که کفایت می‌کند، چیست؟ فرمود: «بگو: پروردگارا! تو آغازی و پیش از تو چیزى نیست. تو پایانی و پس از تو چیزى نیست. تو پیدایى و پیداتر از تو چیزى نیست و تو نهانى و نهانتر از تو چیزى نیست. تو عزیز حکیمى».
امام صادق علیه السلام پس از حمد و ثنای الهی، «اعتراف و اقرار به گناه» در پیشگاه حضرت حق را گام دیگری پیش از مسألت و دعا کردن میداند. آن حضرت میفرماید:
إنَّما هِی المِدحَةُ، ثُمَّ الثَّناءُ، ثُمَّ الإِقرارُ بِالذَّنبِ، ثُمَّ المَسأَلَةُ؛ إنَّهُ وَ اللّهِ ما خَرَجَ عَبدٌ مِن ذَنبٍ إلّا بِالإِقرارِ.۲
۰.مرحله نخست، دعا ستایش، سپس، ثنا گفتن، آن‌گاه، اعتراف کردن به گناه و پس از اینها درخواست کردن است؛ زیرا به خدا سوگند، هیچ بندهاى از گناهى بیرون نشد، مگر با اعتراف [به آن].
«درود فرستادن بر حضرت محمد صلی الله علیه و آله»؛ آخرین فرستاده الهی و خاندان گرامیاش نیز یکی دیگر از آداب شایسته در آغاز دعاست. امام صادق علیه السلام میفرماید:
